Waarom deze pompoensoep een blogje waard is

Wij aten vanavond pompoensoep.

Een week of wat geleden kregen we van onze (schoon)zus een pompoen uit eigen tuin. Een knots van een ding. Ik nam me meteen voor er pompoensoep van te maken en een halloweenkaarsgeval.

Maar ik ken mezelf. Ik weet niet hoe ik zoiets aan moet pakken, denk er niet aan, heb er geen zin in, vind het teveel gedoe. Zelfkennis kan soms confronterend zijn. Het ding zou weken in de bijkeuken liggen, tot ie verrot of uitgedroogd zou worden en ik 'm in het compostvat zou werpen. Eeuwig zonde.

Toen zag ik op facebook een oproep van een inwoonster van Kampen die om pompoenen vroeg, omdat ze het in haar hoofd had gehaald om voor 34 man pompoensoep te maken.

Ik reageerde, zij reageerde, en niet lang daarna belde ze aan.

Ze nam het 11,6 kilo wegende gevaarte mee en ik wenste haar veel succes.

Wat wil je er voor in ruil hebben? vroeg ze.

Drie koppen pompoensoep, zei ik.

Zo gezegd, zo gedaan. Aan boord van de Pouwel Jonas genoten 34 mensen van een ongelooflijk lekker pompoensoepje en wij kregen er niet alleen een pannetje vol van, maar ook nog een fijn flesje wijn. En het was lekker!!

En waarom is dit een blogje waard?

Omdat er drie dingen in samenkomen die ik mooi vind.

Zonder internet had deze pompoen over een paar weken in het compostvat gelegen. Internet verbindt mensen. En omdat ik geloof, of in elk geval graag wil geloven, dat dingen niet toevallig gebeuren. Een oproep voor 34 pompoensoepeters terwijl er 11,6 kilo bij me thuis ligt. En omdat ik hou van deze manier van ruilen, waar iedereen uiteindelijk beter van is geworden.

En omdat ik toch pompoensoep heb gegeten zonder zelf te klooien:-)

Hoe knetterdeo mijn vertrouwen in de mensheid deed toenemen

Onze achtjarige heeft een BFF. Ze heeft een heleboel BFF's, maar dit is dé BBBBFF.

Vorige week vroeg ze: "Mam, mogen we shoppen vanmiddag? We willen knetterdeo!"

Knetterdeo? Ik had er meteen beeld bij.

Met de twee BFF'jes togen we die middag naar het centrum. De meiden wisten niet precies waar het te koop was, dus vlogen ze winkel in, winkel uit, terwijl ik rustig door de straat liep en dacht aan wat we vanavond zouden eten en de zin van het leven.

In de Trekpleister vond ik ze terug, met verhitte konen. Ze ratelden: "Mam, we hebben het gevonden, het kost maar 2 euro, maar er is er nog maar eentje, dus hebben we besloten om 'm niet te kopen, want als ik 'm koop is het zielig voor haar, en als zij hem koopt is het zielig voor mij. We gaan nu op zoek naar nog eentje en dan kopen we die en dan kopen we deze ook en dan hebben we er allebei een."

Zonder dat ik er een woord of speld tussen gekregen had renden ze de winkel weer uit.

Even later kwamen ze me weer tegemoet gerend, mét een nieuwe fles knetterdeo. Alleen deze kostte 4 euro.

Nadat ze de andere fles ook gekocht hadden begon De Ingewikkelde Rekensom. Uiteindelijk verdeelden ze hun zakgeld zo dat ze allebei 3 euro minder hadden.

En dit voltrok zich allemaal onder mijn ogen, zonder dat ik me er ook maar een seconde mee bemoeide.

Met twee zielsgelukkige en overmatig geurende en knetterende meisjes liepen we terug naar huis. Mijn vertrouwen in de mensheid is die dag een stukje gegroeid.

ps: Knetterdeo bestaat dus echt. Het is een soort knetterbodylotion. 

Waarom een schrijver eigenlijk gewoon de baas wil zijn

Ik ben als illustrator opgeleid aan de kunstacademie. Daar heb ik verschrikkelijk veel geleerd, vooral over hoe je op je eigen manier het beste kunt verbeelden wat jij, zelf, te zeggen hebt. Daar heb ik ook als schrijver heel veel aan gehad.

En ik heb ook veel praktische dingen geleerd, onder andere over materiaal. Ook al doe je nog zo goed je best, als je het verkeerde papier gebruikt of verf van de Action, dan wordt het nooit wat. En dus was ik gedwongen me te verdiepen in allerlei materialen en wat dan het beste was. Natuurlijk deed ik dat en ik zag ook dat het waar was: er zijn grote verschillen in kwaliteit en het kan echt een wereld van verschil maken wat je gebruikt.

En dit geldt ook voor muziek. De toon van je instrument is afhankelijk van allerlei dingen die je zelf bepaalt, maar ook van of je instrument degelijk gemaakt is en het gebruikte materiaal. 

Toch heb ik er diep in mijn hart altijd een hekel aan gehad dat, in mijn ogen zoiets triviaals als de hoeveelheid pigment of de dikte van het papier, mede de kwaliteit van mijn werk bepaalt. Dat een tekening, hoe goed gelukt in vorm ook, er niet uitziet omdat ik te dun papier heb gebruikt. 

Eigenlijk vind ik dat onzin, maar ik zie natuurlijk ook dat het echt verschil maakt. Je kunt er niet omheen. 

En ook de scanner, de vormgever, de drukpers, enzovoort, allemaal externe, materiële aspecten bepalen hoe je werk er uiteindelijk uit komt te zien.

Ik wil gewoon zelf helemaal de baas zijn. Of noem het eigenwijs.

Een van de prettigste aspecten van schrijven vind ik dat je niet afhankelijk bent van materiaal. Tuurlijk, een boek wordt uiteindelijk gedrukt op papier en het is fijn als dat mooi en goed papier is, en als er een sterk omslag voor het boek is, maar het verhaal zelf wordt er niet beter of slechter van. Daar ben je als schrijver helemaal zelf verantwoordelijk voor. Het materiaal dat je gebruikt is onstoffelijk en daarmee toch een soort van onvergankelijk.

Of ik mijn verhaal nou typ op een gloednieuwe iMac of een oud barrel van een typemachine maakt geen enkel verschil. 

Ik zou bijvoorbeeld ook best eens een film willen maken, maar alleen al het idee om zo afhankelijk te zijn van zoveel externe factoren weerhoudt me er alleen al van erover te dagdromen. Laat mij maar lekker alles zelf bedenken: het weer, het landschap, de acteurs en het licht. 

En als het me niet bevalt verzin ik gewoon wat anders. :-)

Liefde is een leuk ding

Liefde

'Liefde is een leuk ding,' zei de oude man. We zaten op een bankje in het park. Met zijn stok tikte hij een steentje weg. 'Daar kun je wel een boek over schrijven.'
'Dat is ook al gebeurd,' zei ik. 'Er zijn honderden boeken geschreven over de liefde.'
'Echt?' Hij keek me ongelovig aan.
'Ja, en er zijn films over gemaakt, en liedjes, en schilderijen, en..'
'Potverdikke, dacht ik een goed idee te hebben.'
Hij keek ontzettend sip opeens.

Aan de andere kant van de vijver liep een schoolklas kinderen te zingen. De meester en de juf liepen gearmd achter ze aan. Vogeltjes vlogen met takjes langs, mannetjes en vrouwtjes, om samen hun nestjes te gaan bouwen. Eenden in de vijver visten planten voor elkaar uit het water. Zwanen vormden met hun hals witte harten op het water, waar de zon over scheen alsof het de mooiste dag van de eeuwigheid was. Misschien was dat ook wel zo. Misschien was dit wel de mooiste dag die er ooit zou bestaan.

Even later zei de man; 'Ach, ik had er toch niets over weten te zeggen, over de liefde. De echte liefde heb ik nooit gekend.'
'Juist daarover gaan de meeste boeken. Over het ontbreken van die liefde, of over het tragische einde ervan.'
'Echt waar?'
'Echt waar.'

Zijn gezicht veranderde. Hij werd onrustig, wiebelde met zijn voet en prikte met zijn stok gaatjes in de grond.

'Ik moet weg.' De oude man stond op en maakte aanstalten om weg te lopen. 'Ik moet nog veel doen en ik heb niet zo veel tijd meer.' En weg was hij.

Een van de zwanen raakte verstrikt in de takken van een bloeiende treurwilg en stierf een jammerlijke dood, want er was niemand om hem te redden.

Je leven hergebruiken

Een van de meest gestelde vragen over mijn boeken is:

Is het autobiografisch?

Het antwoord daarop is niet eenvoudig ja of nee. 

Je kunt geen fictie schrijven zonder autobiografisch te zijn. 

Je kunt niet autobiografisch schrijven zonder fictief te zijn. 

Allebei waar. 

Neem het verhaal van Zwaartekracht. Niet autobiografisch, want ik woonde nooit in Oslo, mijn moeder leeft nog en ik heb nooit iets gezien in mijn leraar filosofie. Ik was een vrij onopvallende puber, heb geen rare dingen gedaan, de strijd om mijn eigenheid voornamelijk binnenshuis met mijn ouders gestreden. 

De hele verhaallijn heb ik verzonnen. 

En tegelijkertijd is het wel autobiografisch, want ik weet nog hoe eenzaam ik me kon voelen als vijftienjarige, ben hopeloos verliefd geweest op personen die nooit hebben geweten dat ik bestond. Ik heb alleen door een donkere stad gelopen, diepzinnige gedachten gehad en gedacht dat ik de enige was en me kapot verveeld op school, toen ik student was soms teveel gedronken en een paar keer geblowd, en tientallen andere details en gewaarwordingen die ik (omgebogen om bruikbaar te zijn in het verhaal) uit mijn eigen leven heb gehaald.

Het skelet van het verhaal heb ik verzonnen en opgevuld met mijn eigen ervaringen. En dat is het belang van schrijven. Ik kan alles wat ik meemaak, hoe triviaal of particulier ook, opnieuw gebruiken en dan op zo'n manier dat het voor andere mensen herkenbaar wordt.

Mijn eigen ervaringen krijgen op deze manier iets van universele waarde. Tenminste, dat is mijn streven :-)

En dat maakt dat schrijven zo belangrijk voor me is. 

Ik hergebruik mijn leven. 

(In een volgend blog schrijf ik over waarom je niet autobiografisch kunt schrijven zonder ook fictief te zijn)

Google zelfdenkend irritant

Google is geweldig. Maar soms tè.

Af en toe heeft ie de neiging om teveel voor mij te denken. Alsof ik dat zelf niet kan.

Als ik bijvoorbeeld op bepaalde zoekwoorden zoek, denkt Google tegenwoordig: dat zal ze vast niet bedoelen. Weet je wat, we laten een van de zoekwoorden weg, dan krijgt ze veel meer resultaten!

Betweterig streept ie letterlijk een van mijn bedoelde zoekwoorden door! Hoe irritant!

Ja, meer resultaten, dat wel. Maar daar heb ik niets aan. Want ik zoek niet voor niets juist exact op die zoekwoorden.

Zucht. En ik kan er geen informatie over vinden op internet, want als ik met Google zoek, dan denkt ie....

Inderdaad.

Het is ook niet zo dat er echt niet meer resultaten zijn, want als ik uiteindelijk een andere zoekmachine gebruik, blijken er wel degelijk veel meer zoekresultaten met die specifieke zoekwoorden te bestaan.

Weet iemand hoe ik toch kan zoeken op exact die woorden die ik bedoel, zonder dat Google het beter denkt te weten?

De woorden of woordreeksen tussen aanhalingstekens zetten (normaalgesproken bedoelt om Google te laten zoeken op exact dit woord of deze woordreeks) helpt in dit geval niet.

Mijn zielige-jongetjes-verzameling

Het moet begonnen zijn in 1984. 

Ik was twaalf en ging met mijn ouders voor het eerst naar de bioscoop: Ciske de Rat. 

Ik was meteen verkocht. Dat jochie! Zo zielig. Zo'n vertederend schoffie. Ik was weg van hem. Verliefd was het niet. Ik wilde Ciske zijn. 

Er waren meer boeken over zielige jongetjes. Ik verzamel ze. Zo af en toe komt er weer eens eentje bij. 

Hoe ouder, hoe mooier. Hoe zieliger ook. 

Pudding Tarzan: 1976

Ratje, een jongen van de straat: 1934

De Katjangs: 1912

Razende Roeltje, 1931

Pieter Straat: 1946

Jan van Beek: 1910 (zooo mooi!)

De AFC'ers (strikt genomen niet zielig genoeg, maar van dezelfde schrijver) 1915

Hoe de Katjangs op de kostschool van Buikie kwamen: 1930

Oorlog zonder vrienden: (1979)

Joost: 1981 (eigenlijk niet oud genoeg, wel heul zielig)

Alleen op de wereld (met stip de zieligste en de oudste): 1878

Boefje: 1903

Ciske de Rat: 1942

Kruimeltje en Bartje mis ik nog. Peerke en zijn kameraden! Die wil ik ook. 

Daar loop ik allemaal vast nog wel eens tegenaan. 

Weten jullie nog andere zielige-jongetjes-boeken? Meisjes mogen natuurlijk ook!

Maar het is voor mijn werk!

In een winkel in fluorescerende kleuren, tussen de wasmiddelen en de sportsokken, vond ik een rek met boeken. Ik sprak mezelf streng toe, visualiseerde mijn immer groeiende To Read-stapel, maar toen ik zag dat ze maar 2 euro per stuk kostten, stond ik al bij de kassa. 

Het handige van schrijver zijn is dat ik het all-time-working argument heb: ik kan er wat van leren. Het is voor mijn werk!

Dus. Gekocht.

Wat is dat toch? 

Eerst de titel en de omslagfoto. Dan pak ik het op.  Iets op de achterflap of de eerste pagina spreekt me aan. Een zin, een sfeer, iets.

Ik wil het lezen. 

Zo ging het ook een paar maanden eerder, in een boekwinkel, waar ik dit fijne boekje vandaan haalde. 

Het zijn allebei kleine, fijne verhalen waarin eigenlijk niet veel gebeurt. Ik hou ervan. 

'Ik zal er altijd voor je zijn', van Anne Icart,  gaat over het zusje Anne en haar broer Philippe, die een verstandelijke beperking heeft. Over hun jeugd, over de liefde en de schaamte die ze soms voelt. Het is prachtig. De openhartigheid, de details, de beeldende manier van schrijven sprak me erg aan.  Het is een dun boekje maar een groots verhaal. 

'Huis en hemel' van Monika Sauwer, het boek uit de neonwinkel, ademt dezelfde sfeer. Het gaat over een meisje en haar grootvader. Veel gebeurt er niet, behalve dat de jaren verstrijken en beide ouder worden. Een mooi inkijkje in twee levens. Ik kan niet zeggen waarom, maar ik vond het ontroerend.

Wat is toch het geheim van sommige schrijvers om met een paar zinnen een hele film te kunnen oproepen, inclusief geur en gevoel? 

Ik wil dat ook kunnen. Ik vind dat ik daar nog veel te veel woorden voor nodig heb.

Welke boeken kun jij echt niet laten liggen? En waarom niet?