maandag 24 december 2012

Serious Request



Er moet me wat van het hart over Serious Request. Het gaat om meningen die ik al een aantal keer verkondigd zag worden en sinds ik de Volkskrantcolumn las weet ik ook waar die vandaan komen.

Dit is mijn gedachte hierover:

De ideale situatie is: minder baby's met meer toekomst. Daar zal iedereen het over eens zijn.

De praktische situatie nu: er zijn veel baby's in aankomst. Dat is geen mening, dat is een feit. Wat doe je daarmee?
Stel je heel beeldend en realistisch voor: er komt een barende vrouw bij je, de baby is er bijna en ze kunnen het allebei alleen redden als jij helpt. Wat doe je?

Geen mens zou een mens laten sterven alleen omdat ie geen “goede” toekomst zou hebben.
In Nederland is het zelfs bij wet verboden om iemand in levensgevaar niet te helpen: art. 450 W.v.Sr.

Die Volkskrantcolumn-mening ontstaat door de discrepantie tussen ideale situatie (betere toekomst) en praktische situatie (er komen baby's aan). Dan krijg je dit:
Je moet ze laten sterven, want ze hebben toch geen toekomst.

Ik, en ik hoop velen met mij, zeg:
Je moet ze helpen omdat ze er nu eenmaal (bijna) zijn.

Daarnaast moet je uiteraard inzetten op het bereiken van de ideale situatie. Inderdaad, voorbehoedsmiddelen, voorlichting en op andere manieren armoede bestrijden. Maar dat is vers twee.

De ideale situatie zal niet bereikt worden door de actie van SR.
Maar ook nooit door baby's te laten sterven.

Wat mij van dit alles het meest tegen de borst stuit en waar ik zelfs misselijk van word, is het achterliggende idee dat wij vanuit onze verwarmde huizen met voor iedereen bereikbare zorg zouden mogen of kunnen bepalen wie er recht heeft om te blijven leven of niet.
Op die stoel weiger ik te gaan zitten.




maandag 17 december 2012

Zwaartekracht


Na de presentatie van Wish you were here, in oktober 2011, nam ik me stellig voor: voorlopig even geen geschrijf. Even een tijd niks.

Dat je daar als schrijver niet zoveel over te zeggen hebt merkte ik toen ik al na een paar dagen werd besprongen door een idee dat me niet meer losliet. Er was maar een manier om er vanaf te komen: schrijven. 

Van november tot na de zomer schreef ik achter elkaar door. Het werd proefgelezen, ik liet het bezinken, ik dook er weer in en in oktober stuurde ik het met bonkend hart naar een uitgever.
En sneller dan ik had gehoopt en verwacht kreeg ik een dikke vette JA!
Er moet nog wat geschaafd en gestreken worden, maar de omslag is in de maak en de afspraak met de fotograaf voor een foto van mijn hoofd zit in de planning.

Met gepaste trots volgt hier een sneak preview van Zwaartekracht:

De vijftienjarige Maren woont met haar vader in Oslo. Ze is eenzaam en voelt zich onzichtbaar, tot ze zich aanmeldt voor filosofieles. Maren is verbijsterd: Ole, de leraar, zegt wat zij denkt. Zij begrijpen elkaar, dat kan niet anders. Alleen: hij ziet haar niet staan.
Maren verft haar haar, bedenkt een nieuwe identiteit en zo ontstaat er iets moois tussen Ole en Maren. Dan komt hij erachter wie ze echt is....

Zwaartekracht komt uit in de zomer van 2013 bij uitgeverij Van Goor (imprint van Unieboek | Het Spectrum).


vrijdag 14 december 2012

Het spijt me

Veel tv kijk ik niet. Maar als ik kijk, is het dit, vaak half kijkend/luisterend tijdens bijvoorbeeld het inkleuren van illustraties (daar heb ik niet zoveel hersencapaciteit voor nodig :-))

Jong
De wandeling
Hello Goodbye
De reünie
Het mooiste meisje van de klas
Familiediner
Puberruil
Dna onbekend
Het spijt me

Het zijn stuk voor stuk echte verhalen van echte mensen. Geweldige inspiratiebronnen voor een schrijver.

Neem de aflevering van De Wandeling die ik net zag: een vrouw van 85 die sinds vijf jaar uit de kast is. Ze trouwde met Henk, maar kwam er op haar veertigste achter dat ze op vrouwen valt. Henk wilde ze niet in de steek laten, en hij vond het goed dat ze een vriendin kreeg. Hij keurde er zelfs een af omdat die niet goed voor haar was. Prachtig toch? Ik zie daar meteen een verhaal in voor een boek. 

Nou heb ik eerder een teveel aan ideeën dan een gebrek. Bovendien is zo'n verhaal zelden geschikt om één op één te gebruiken voor een boek, maar alleen al de details en de manier waarop mensen dingen verwoorden is erg waardevol.

Ik zeg tegen alle inspiratieloze schrijvers: kijken!

(ps Het Spijt Me kijk ik trouwens als enige van het rijtje nooit: maar hij past er wel goed tussen én het levert een nieuwsgierigmakende titel voor mijn blog op: ook zeer belangrijk:-) )


Wat is jullie inspiratiebron?

zondag 9 december 2012

Mijn tenen in het zonnetje


Een tijdje geleden was ik wat druk in ‘t hoofd. Ik laadde een paar mindfulnessoefeningen neer, zette die op mijn iPod en nam de tijd voor een bodyscan.

De vriendelijke stem vroeg me om aan mijn "middelteen" en mijn "ringvingerteen" te denken. Dat deed ik en met een schok realiseerde ik me dat ik nog nooit in mijn hele leven aan deze tenen heb gedacht. Geen enkele gedachte, liefdevol of hoe dan ook, heb ik ooit persoonlijk aan deze tenen besteed. Natuurlijk wel aan mijn voet als geheel en ook wel aan al mijn tenen tegelijk, maar nooit stuk voor stuk, teen voor teen.
Mijn kleine teentje wel, want die stoot ik regelmatig. En aan mijn grote en die daarnaast ook. De andere twee hebben nooit bewust mijn aandacht gehad.



Op een rare manier ontroerde het me. Mijn tenen, die er altijd voor me zijn geweest, en ik die dat al die jaren totaal vanzelfsprekend vond. En ze waren niet boos, keken niet in wrok naar me om, maar aanvaarden rustig hun lot. Helemaal mindful zoals ik wilde zijn.

En zo was er meer. Mijn alvleesklier. Ik weet niet eens waar dat ding zit. Of mijn galblaas. Ik weet dat ik die heb, maar verder?

Heb jij ooit heel bewust aan je amygdala gedacht?

Een groot respect voor mijn lijf, dat alles voor mij regelt zonder dat ik daar zelf iets voor moet doen.
Dat zou trouwens ook niks worden. Stel je voor dat ik elke dag handmatig mijn eten moest verteren. Of dat ik continue zelf mijn bloed moest rondpompen en zuiveren. Dat ik wekelijks mijn huidcellen moest vervangen, mijn haren moest bouwen, mijn snot moest reguleren en het overtollig vocht uit mijn eten moest duwen. Dat ik er persoonlijk voor moest zorgen dat alle voedingstoffen op de juiste plek terechtkwamen en dat ik zelf elk wondje zou moeten genezen.

Ik zou binnen de kortste keren een wrak zijn.

(Overigens zou ik geen moeite hebben om handmatig wat overtollig vet te moeten verwijderen.)

Niets van dat alles. Mijn lijf doet dat allemaal voor mij. (Behalve dat vet dan.) Zonder gezeur, zonder gedoe. Wat een zegen is het om gezond te zijn!

Daarom vandaag een hartelijk gemeend woordje van dank voor mijn lijf.  

donderdag 6 december 2012

Kijkje in de keuken

Vanavond had ik weer eens zin om zomaar een tekening te maken. Omdat het leuk is.
Ik heb 12 screenprints gemaakt van de vorderingen. Je ziet dat ik naast dingen toegevoegd, ook weer dingen weggehaald heb. Ook bij tekenen geldt: minder is meer.












maandag 3 december 2012

Draad

Na een bewogen week pakken we in alle opzichten de draad weer op. Afscheid genomen van een bijzondere vrouw, mijn schoonmoeder, Annes oma. Zoiets zet alles in een ander perspectief.
En toch gaan de gewone dingen ook door.

Gisteren zijn we in het Anton Pieckmuseum geweest, omdat daar een expositie te zien is van een van mijn helden Thé Tjong Khing. (Aanrader!)

En ik kon het niet laten. Dit prachtige boek heb ik gekocht: Griekse Mythen van Els Pelgrom, met illustraties van Thé Tjong Khing. Weer een boek op mijn To Read list, die alleen maar groeit! En toch. Een boek als dit lees je niet in 1 keer uit. Steeds een verhaal, misschien niet eens op volgorde. En de prachtige full colour tekeningen! Alleen al daarom!
En dat voor twee tientjes.



Na zo'n expositie ontplof ik van inspiratie, van ideeën en ideetjes, van inzichten (he, zo kan het óók! Dat is een mooie compositie/kleurencombi/perspectief) zoveel soms zelfs, dat ik er wat somber van wordt. Omdat ik besef dat ik veel te weinig tijd heb om alles te doen wat ik wil. Dat ik zal moeten kiezen. Dat teveel van mijn tijd opgaat aan geneuzel, gedoe, afwas opruimen, dingen die ik helemaal niet belangrijk vind. En die wel moeten gebeuren omdat al het andere anders niet kan. Dat ik misschien, of waarschijnlijk zelfs, doodga voor ik alles gedaan heb ik wat ik wilde doen. 

Somber gepraat. Ik weet het. Gaat wel weer over:-)

Er was ook nog iets heel ander moois. Mijn nicht Elise van der Linden exposeert in het Voerman Museum, dat aan het Anton Pieckmuseum vastzit. Zij maakt prachtige, poëtische videokunst, die bijzonder goed paste bij de stemming die ik had. Zoals een film van een reis over de aarde, eeuwig richting de ondergaande zon, zodat die nooit onder gaat. En van bladeren en takken die over de grond drijven, dwarrelen, eindeloos. Je blijft kijken.