zondag 29 december 2013

Zielig!

Het zal aan de tijd van het jaar liggen, maar waarschijnlijk ook aan mijn aard. Ik ben gevoelig voor zielig.
Nou is dat nog wel logisch en invoelbaar als het om Zielig gaat. Maar ik betrap mezelf soms op dat ik wat al te gevoelig ben.

Zo kregen we een kalender van ons garagebedrijf. Ik zat er al op te wachten, want het is een fijne kalender. En wat doe ik als eerste? Het lijstje met Belangrijke Telefoonnummers over hun naam plakken (want daar is nu eenmaal ruimte).
Ik vind dat zielig. Die mensen hebben de moeite genomen mij een kalender te sturen, het kost ze geld, en ik ben er blij mee. En wat doe ik?
Daarom noem ik hier hun naam: Autobedrijf Enting in Zwartsluis. Om het goed te maken.

Ik heb het vaker. Ik heb het met die ene winkel waar ik uit gemak (ben toch in de buurt) iets koop wat ik normaal altijd bij een andere winkel koop.
Ik heb het met straatmuzikanten, waar ik zomaar stoïcijns aan voorbij dreig te lopen. Straatwervers hebben een goeie aan mij, en collectanten zeker. Ik heb het met macaronietjes die in het kokende water gegooid worden. Ik heb het met die ene sperzieboon die op een bord blijft liggen. Heeft zich z'n hele leven verheugd op dat ene moment, het hoogst haalbare: opgegeten te worden, het doel van zijn leven.

Ik heb het met ongelezen boeken, onbeluisterde CD's. Ik kan kerstkaarten en felicitatiekaarten onmogelijk weggooien.

Ik heb het met lezingen in de krant waar ik niet naar toe ga. Als er in de krant vrijwilligers gevraagd worden en ik niks van me laat horen. Als ik een liedje of een gesprek op de radio halverwege uitzet. Als er ergens een festival georganiseerd wordt en ik ga niet. Ook niet als het gratis is.

Ik heb het zelfs met ongeadresseerd drukwerk. Daar hebben ook mensen hun best voor gedaan, over gebrainstormd, er hebben een tekstschrijver en DTP'er op geploeterd, en ik gooi het ongezien in de oudpapierbak.

Wat ben ik voor lomperik?





dinsdag 17 december 2013

Methodes om stiekem te lezen in bed

Ik was een leesbeest toen ik klein was.
We woonden tegenover de bieb in Wijhe en het kwam voor dat ik 's morgens in de vakantie vier boeken haalde, (meer mocht niet) en ze nog net voor sluitingstijd kon omruilen voor vier nieuwe.

Ik had allerlei methodes ontwikkeld om stiekem in bed te lezen.

Methode 1: het lampje.
Benodigdheden: fietslampje, paperclip, batterij.

Ik zette een omgebogen paperclip tegen de - van een batterij en zette een fietslampje tegen de +, en wikkelde het ijzerdraadje om de schroefdraad van het lampje. Werkte perfect.


Methode 2: het weerspiegelen van het licht van de overloop door middel van een spiegeltje.
Benodigdheden: spiegeltje, ouders die gevoelig zijn voor zielige gezichten.

Met een zielig gezicht kreeg ik het voor elkaar dat de deur een stukje open mocht blijven en het overlooplicht aan. Weerspiegel het licht op je boek.





Methode 3:
Alleen aan te bevelen als de vorige methodes niet haalbaar zijn.
Benodigdheden: een glow-in-the-dark-iets.


Ik had een wijzer van een kapotte klok met een glow in the dark streepje erop, die ik onder de lamp hield tot het licht uit moest. Daarna kon ik nog een aantal minuten doorlezen, regel voor regel.




Helaas deden mijn ouders helemaal niet moeilijk over stiekem lezen in bed. 





woensdag 4 december 2013

Van ruilen komt...

Niet altijd werk ik voor geld.

Als er iets op mijn pad komt, als het wat tijd betreft uitkomt en ik er het goeie (onbenoembare) gevoel bij heb, of zomaar omdat ik er zin in heb, doe ik iets waar ik geen vette factuur voor stuur. En dat kan soms leuke dingen opleveren.

Zo kreeg ik alweer een tijd geleden een mail van Ireen Thomas. Ze vroeg of ze mijn tekening van een gitaar mocht hergebruiken voor haar lessen. En wat ik daarvoor vroeg.
Tja. Wat vraag je daarvoor?
Maak maar een bedrag over naar de Hartstichting, zei ik. Ze deed het.



Kort geleden kreeg ik weer een mailtje van haar. Omdat ze ook luitlessen geeft, wilde ze ook een tekeningetje van een luit. Die had ik niet op voorraad, dus daar moest ik wel voor aan het werk. Weer stelde ik voor om een bedrag naar de Hartstichting over te maken, waar ze akkoord mee ging.

En ik dacht: luit? Wat is dat eigenlijk voor een ding? Ik keek op haar website en ontdekte de prachtige muziek die ze ermee maakt. En ik zei: als het bedrag dat je voor de Hartstichting in gedachten had ongeveer overeen komt met een van je cd's, dan wil ik die ook wel...


De volgende dag al lagen haar 2 cd's op de mat, die ik meteen in iTunes inlaadde (want ik heb geen cdspeler meer :-)

En wat blijkt: het is perfecte muziek om op te schrijven.

https://soundcloud.com/ireenthomas/sets/contemplations

Daar kan ik nou enorm van genieten. Natuurlijk had ik een factuur kunnen sturen, en van dat geld iets leuks voor mezelf kunnen kopen. CD's bijvoorbeeld ;-)

Ruilen is leuker.

Als we straks allemaal geen geld meer hebben, kunnen we altijd nog ruilen.

(En dat bedrag aan de Hartstichting maak ik alsnog zelf over.)