‘Er komt weer een
nieuw boek van me uit! Hero, de Superheldenhulphond!’
‘Leuk. Maak je
zelf de illustraties?’
‘Nee. De uitgever
heeft Mark Janssen gevraagd en hij zei ja!’
‘Oh... Vind je het
niet gek of vervelend dat een ander het doet?’
‘Nee, juist niet.’
Het is niet de
eerste keer dat ik mijn verhaal niet zelf illustreer. Ik was erg
benieuwd.
Toen ik de tekeningen in mijn mailbox ontving, was ik erg verrast. Niet alleen omdat het
ontzettend goede tekeningen waren, maar vooral omdat ze zo anders
waren dan ik het zelf zou doen.
En dat is goed.
Als ik mijn verhaal
zelf zou hebben geïllustreerd, tap ik uit hetzelfde vaatje als waar
mijn verhaal ook uit komt. Eén en één is dan gewoon twee. Niks mis
mee, maar ook misschien wel veel van hetzelfde. Ik kan zelf niets
extra’s toevoegen aan mijn verhaal. Een andere illustrator kan dat
wel. Dan is één en één drie.
Door de illustraties
van Mark werd mijn verhaal een ander verhaal. Niet 180 graden anders,
maar wel anders. Hij voegt er een dimensie aan toe die ik niet in
huis heb, omdat hij nu eenmaal een ander mens is.
De eerste keer dat
ik me dat realiseerde was met De Gestolen Munt, dat geïllustreerd
werd door Jan Lieffering. Na al 15 jaar zelf illustrator te zijn
geweest, besefte ik toen pas voor het eerst wat een illustrator met
een verhaal doet: hij maakt er een ander verhaal van. En dat is een
hele verantwoordelijkheid.
Ik ben ontzettend blij en trots met het eindresultaat!
Edit: nu ik het boek in handen heb, bedenk ik me ook dat je bij je eigen illustraties altijd ziet wat er nog beter had gekund. Daardoor ben ik niet snel echt tevreden. En nu wel, want ik zie nu alleen maar hoe mooi ze zijn!