zondag 24 augustus 2014

Verhuisd!

In 2001 zegde ik mijn laatste bijbaantje (bij een drankenwinkel) op en vanaf dat moment werkte ik fulltime thuis.

In 2006, toen de bomen nog tot in de hemel groeiden, kochten we een ander huis. Een enorm huis. Met zijn drietjes hebben we zes slaapkamers (waarvan twee echt grote zolderkamers) te verdelen en het lag voor de hand dat de grootste zolderkamer mijn werkkamer zou worden.

Mijn werkdagen zijn al jaren hetzelfde.
Na het opstaan en aankleden zet ik een kopje koffie en klim de twee trappen op naar mijn werkkamer. Zeker nadat onze dochter naar school ging is mijn werkweek enorm gestructureerd, iets wat ik bijzonder plezierig vind. En ook zo'n beetje elke avond zit ik er te schrijven of wat te experimenteren. Ik breng dus echt heel wat uren door in die fijne grote werkkamer.

En toch, sinds een jaar of wat begon er wat te veranderen. Schilderen doe ik nooit meer en sinds een paar jaar werk ik nog uitsluitend digitaal. In die grote ruimte van acht bij vier meter zit ik dus alleen op dat ene stoeltje achter de computer. En wat nog belangrijker werd, is dat ik weliswaar naar buiten kan kijken, maar alleen de toppen van een paar bomen zie. Prachtige bomen met af- en aanvliegende vogels en schitterende wolkenluchten. 


Maar toch. Ik miste een beetje menselijk leven, of nog dramatischer gezegd, contact met de buitenwereld. Ook als de anderen in huis lekker bezig waren voelde ik me soms wat al te hoog in mijn ivoren toren.

Dus kwam ter sprake om de boel intern te verhuizen. Ik zag nogal op tegen Het Gedoe, maar daar heb ik gelukkig een zeer praktische en vooral voortvarende en daadkrachtige echtgenoot voor. Toen ik zaterdagmiddag tegen hem zei: ik geloof dat ik het echt wil, stond zaterdagavond mijn bureau in de kleinste kamer van het huis, met uitzicht op onze straat.

Ik ben verhuisd! Een grootse verandering in mijn bestaan als thuiswerker. Ik kan naar buiten kijken, ik zie de buren af- en aanfietsen, de postbode, een buurman zwaait eens. En nog genoeg bomen over. In de kamer naast me hoor ik onze dochter spelen. En natuurlijk hebben we meteen een plekje gemaakt voor ons nieuwe huisgenootje.


De zolderkamer staat nog bomvol zooi. In acht jaar bewaart een mens heel wat, al was het maar omdat het kan. Dat moet ik de komende tijd gaan uitzoeken en dan wordt dat een puberkamer. Een enorme puberkamer.
Sentimentele drol die ik ben, zal ik dit soort prachtige januariochtenduitzichten nog wel missen. 

  



donderdag 21 augustus 2014

Striptips gevraagd!

Ik ben schrijver en illustrator, al bijna twintig jaar. Nog niet zo lang geleden stelde iemand mij de volkomen voor de hand liggende vraag: maak je ook wel eens strips?

Hoe absurd of ongeloofwaardig ook, ik had daar nog nooit over nagedacht.
Niet echt. 


Ik geloof dat ik niet speciaal van strips houd. Te recht toe recht aan, te oppervlakkig. Maar misschien vergis ik me, want behalve de Donald Duck lees ik er zelden een.


Een jaar of wat geleden ontdekte ik echter de graphic novel.In de bieb zag ik het boek 'Blauw is een warme kleur' van Julie Maroh staan en nam het mee. Een intieme en persoonlijk liefdesgeschiedenis. Na het gelezen te hebben kocht ik het meteen. Ik was er erg van onder de indruk. Wat me vooral opviel was de kracht van tekeningen. Het wordt er echt bijna een film van. Soms pagina's achter elkaar zonder tekst, alleen beeld, en om de lezer/kijker dan vast te houden, dat vind ik echt knap. Beeld komt op een andere manier binnen dan tekst en toch anders dan film. Dat komt misschien 
omdat ik zelf het tempo bepaal, en omdat elke scène één sterk beeld is.


Afgelopen zaterdag stond ik met mijn illustratiegenootschap op het Stripfestival in Kampen. Zo goed als niks verkocht, maar wel een leuke middag gehad.Ik ging zelf ook nog even langs alle kraampjes en hoewel ik me had voorgenomen niets te kopen, kwam ik thuis met de graphic novel 'Afspraak in Nieuwpoort'. Gesigneerd en met een tekening van de schrijver/tekenaar zelf!  Ivan Adriaenssens, een charmante Belg.




Op de een of andere manier trok het verhaal en de sfeer van het boek me meteen aan. 'Afspraak in Nieuwpoort' speelt zich af in WOI en gaat over 3 soldaten die afspreken elkaar over 10 jaar op dezelfde plek te treffen. Hoewel er wat houterigheidjes in de tekeningen zaten (die zie ik nou eenmaal meteen) vond ik het een mooi verhaal en erg sfeervol. Als het een roman was geweest had ik het verhaal denk ik wat mager gevonden, maar opnieuw net als bij Blauw is een warme kleur viel het me op hoe indringend een tekening kan zijn. Wat je niet in woorden kunt zeggen, kun je in beeld kwijt. 

Ik pakte Blauw ook weer uit de kast en het hele weekeind heb ik de twee boeken gelezen en ik besloot: ik hou van graphic novels.
Graphic novels (waarschijnlijk generaliserend gezegd) hebben de diepgang die ik bij gewone strips mis. 

Ik wil er zelf ook één maken! Maar eerst die zesduizend andere ideeën maar eens vormgeven.


Heeft iemand trouwens nog aanraders voor graphic novels of zelfs strips?

zondag 10 augustus 2014

Wat afstand doet

Als je afstand neemt, hoor je alleen nog wat het hardste roept.

Daarom is op vakantie gaan zo fijn. Ik hoorde al die kleine, venijnige, zeurende, hoofdvullende stemmetjes niet meer. En wat uiteindelijk overbleef was wat niet stil te krijgen is: ik wil schrijven, ik wil rust, ik wil ruimte, ik wil meer van minder.


We zaten een week in Drenthe en ik las vijf boeken. We zaten een week thuis en ik deed niets behalve schrijven aan mijn nieuwe verhaal en nog een paar boeken lezen. Daarna zaten we een week in Zeeland en daar deed ik helemaal niets meer.

Zeeland is prachtig. Het heeft ruimte en rust (behalve in Middelburg als het markt en kermis is). Ik dacht na. En met op de achtergrond een wereld die behoorlijk in de fik staat dacht ik: Ik heb al jaren een enorme to-write lijst met allerlei ideeën en zelfs zo goed als uitgewerkte verhalen. Al die tijd ondergesneeuwd onder allerlei onzindingetjes die onnoemlijk veel tijd kosten en mij geen vreugde schenken. Juist hier en nu krijgen die ideeën weer de ruimte. En ik vind het goede ideeën en verhalen.



Ik ga er nu eens echt werk van maken. Niet meer onderaan de lijst 'voor als ik al het andere af heb', maar bovenaan.

De kunst is nu om die zeurende stemmen, de ruis, op afstand te houden en te focussen op wat ik echt wil.