In 2001 zegde ik mijn laatste bijbaantje (bij een drankenwinkel) op en vanaf dat moment werkte ik fulltime thuis.
In 2006, toen de bomen nog tot in de
hemel groeiden, kochten we een ander huis. Een enorm huis. Met zijn
drietjes hebben we zes slaapkamers (waarvan twee echt grote zolderkamers)
te verdelen en het lag voor de hand dat de grootste zolderkamer mijn
werkkamer zou worden.
Mijn werkdagen zijn al jaren hetzelfde.
Na het opstaan en aankleden zet ik een
kopje koffie en klim de twee trappen op naar mijn werkkamer. Zeker
nadat onze dochter naar school ging is mijn werkweek enorm
gestructureerd, iets wat ik bijzonder plezierig vind. En ook zo'n
beetje elke avond zit ik er te schrijven of wat te experimenteren. Ik
breng dus echt heel wat uren door in die fijne grote werkkamer.
En toch, sinds een jaar of wat begon er
wat te veranderen. Schilderen doe ik nooit meer en sinds een paar
jaar werk ik nog uitsluitend digitaal. In die grote ruimte van acht
bij vier meter zit ik dus alleen op dat ene stoeltje achter de
computer. En wat nog belangrijker werd, is dat ik weliswaar naar
buiten kan kijken, maar alleen de toppen van een paar bomen zie.
Prachtige bomen met af- en aanvliegende vogels en schitterende
wolkenluchten.
Dus kwam ter sprake om de boel intern
te verhuizen. Ik zag nogal op tegen Het Gedoe, maar daar heb ik
gelukkig een zeer praktische en vooral voortvarende en daadkrachtige
echtgenoot voor. Toen ik zaterdagmiddag tegen hem zei: ik geloof dat
ik het echt wil, stond zaterdagavond mijn bureau in de kleinste kamer van het huis, met uitzicht op onze straat.
Ik ben verhuisd! Een grootse
verandering in mijn bestaan als thuiswerker. Ik kan naar buiten
kijken, ik zie de buren af- en aanfietsen, de postbode, een buurman
zwaait eens. En nog genoeg bomen over. In de kamer naast me hoor ik onze dochter spelen. En natuurlijk hebben we meteen een plekje gemaakt voor
ons nieuwe huisgenootje.
De zolderkamer staat nog bomvol zooi. In acht jaar bewaart een mens heel wat, al was het maar omdat het kan. Dat moet ik de komende tijd gaan uitzoeken en dan wordt dat een puberkamer. Een enorme puberkamer.
Sentimentele drol die ik ben, zal ik dit soort prachtige januariochtenduitzichten nog wel missen. |