Wat afstand doet

Als je afstand neemt, hoor je alleen nog wat het hardste roept.

Daarom is op vakantie gaan zo fijn. Ik hoorde al die kleine, venijnige, zeurende, hoofdvullende stemmetjes niet meer. En wat uiteindelijk overbleef was wat niet stil te krijgen is: ik wil schrijven, ik wil rust, ik wil ruimte, ik wil meer van minder.

We zaten een week in Drenthe en ik las vijf boeken. We zaten een week thuis en ik deed niets behalve schrijven aan mijn nieuwe verhaal en nog een paar boeken lezen. Daarna zaten we een week in Zeeland en daar deed ik helemaal niets meer.

Zeeland is prachtig. Het heeft ruimte en rust (behalve in Middelburg als het markt en kermis is). Ik dacht na. En met op de achtergrond een wereld die behoorlijk in de fik staat dacht ik: Ik heb al jaren een enorme to-write lijst met allerlei ideeën en zelfs zo goed als uitgewerkte verhalen. Al die tijd ondergesneeuwd onder allerlei onzindingetjes die onnoemlijk veel tijd kosten en mij geen vreugde schenken. Juist hier en nu krijgen die ideeën weer de ruimte. En ik vind het goede ideeën en verhalen.

Ik ga er nu eens echt werk van maken. Niet meer onderaan de lijst 'voor als ik al het andere af heb', maar bovenaan.

De kunst is nu om die zeurende stemmen, de ruis, op afstand te houden en te focussen op wat ik echt wil.