Ik ben twee hondjes

Ik ben twee hondjes,

die eindeloos samen spelen.

Ik wou dat ik mij voor het vensterglas

onnoemelijk zat te vervelen.

Ik heb het druk.

Niet in mijn agenda, hoewel ook wel maar niet extreem, maar vooral in mijn hoofd.

Zoveel wat ik moet, wat ik wil, wat ik ga, wat ik zal.

Moeten bestaat niet, het is allemaal willen. Ik weet het.

Ik ben mijn eigen slavendrijver :-)

Inspiratie, ideeën te over, maar geen tijd.

Een uurtje hier, een uurtje daar.

Dan weer op school helpen, een verjaardag, een middagje loomen met het grut, er moet eten op tafel, en er ligt geen schone sok meer in de kast, de schoolkrant moet gemaakt.

De krant lezen, een stapel boeken die alleen maar groeit, deze films nog zien, een lange wandeling ter ontspanning, zorgen voor mijn naasten, vrijwillig werk doen voor het algemeen nut, even bellen hoe het is gegaan, een cadeautje kopen, het onkruid wieden.

Leuk, mijn stamboom uitzoeken, naar dat museum toe, een moestuin voor mijn pensioen, en echt ontzettend leuk die theater-improvisatiecursus!

Ik wil het allemaal, hoe schakel je dat uit?

Vrienden spreken, echt spreken, maar wanneer? En hoe doe ik dat oprecht met een kop vol To Do's?

En eigenlijk ook nog sporten. En mediteren. En yoga doen en elke dag een uurtje lopen. Mijn blog bijhouden.

Vier nieuwe boeken schrijven, ze staan met een been op papier. Dat moet, dat is geen willen, dat is leven. Mijn leven.

Ik zou zo graag een uurtje of zelfs een middag of een maand nutteloos uit het raam willen staren.

Me te pletter vervelen, wat lijkt me dat heerlijk.

Bijna vakantie, maar hoe gezellig ook, dat betekent nog meer verbrokkelde momenten om te doen wat ik wil.

Hoe leuk ook, een wens veroorzaakt ook onrust zolang die niet vervuld is.

Dit is geen klaagzang, want ik weet dat ik het zelf veroorzaak.

Minder willen is wat ik moet doen.