maandag 15 april 2013

T.e.a.b.: Droom, 16 jaar oud, nauwelijks gebruikt.


Ergens in 1997 had ik een droom.

Ik had een boek geschreven dat een enorme bestseller werd. En toen ik wakker werd... wist ik het nog.
Snel noteerde ik de hoofdlijnen en het dagdromen kon beginnen. Dit boek ging ik schrijven, zoveel was zeker! Het voelde als een echte ingeving.

De eerste paar pogingen strandden bij gebrek aan ervaring en de ingewikkeldheid van het plot. Daarna werd ik in beslag genomen door mijn illustratiewerk en de eerste boeken die van mijn hand verschenen.
Maar het verhaal van mijn droom liet me niet los. Ik bleef erover nadenken en deed een paar serieuze pogingen het te schrijven. En toch strandde het steeds weer. 

Nu Zwaartekracht bij de uitgever ligt om te worden geredigeerd, achtte ik de tijd rijp om Het Verhaal te gaan schrijven. En dan nu écht.

Ik vond het zó bijzonder dat ik deze droom had, dat ik het echt een kans wilde geven. Zo 'uitgekozen' door een verhaal was ik nog nooit geweest. 

Na een eerste voortvarend begin liep ik toch weer vast. Uren wandelde ik, dacht na, las andere boeken. Ik kwam er niet uit. Het plot bleef grote gaten en (verboden) toevalligheden bevatten, of ik moest het zo veranderen dat de essentie van wat ik gedroomd had, er niet meer in zat. En dat wilde ik niet, want ik wilde die droom eer aan doen. Ik had het tenslotte niet voor niets gedroomd. Dus dat moest erin, maar het plot bleef rammelen.

Maar dat was het ergste niet.

Het ergste was, dat het niet goed voelde, dat verhaal. Het was te on-Iris. Te creepy. Ik betrapte mezelf erop dat ik er tegenop zag om bepaalde scenes te moeten schrijven.

En afgelopen vrijdagavond, in bad (ook zo’n onmisbaar schrijversattribuut) nam ik het besluit: ik ga het niet schrijven. Ik laat het verhaal los. Ik laat mijn droom los. Sorry, droom, ik was zeer vereerd, en zestien jaar heb ik je bij me gehad, maar je bent bij de verkeerde persoon terechtgekomen. Iemand anders moet je schrijven.

Dus als jij binnenkort een droom krijgt waarin je een bestseller schrijft (en het heeft iets te maken met van de trap vallen en reïncarnatie :-) : maak er wat moois van! Voelsprieten uit!

En prompt, in datzelfde bad, datzelfde moment, kreeg ik een ander idee voor een verhaal, dat in zeer lichte mate aan mijn droom doet denken, maar wel helemaal van mij is. Ik laat het nog even sudderen en broeien, maar het voelt al veel beter.

Heb jij ooit een betekenisvolle droom gehad, waarmee je in het echte leven iets wel of niet gedaan hebt?

dinsdag 9 april 2013

Het geluid van een boom


Mijn hele academietijd heb ik gezegd: de dag nadat ik mijn diploma heb ben ik weg uit Kampen. Suf vond ik het er. Ik wilde naar een stad waar alles gebeurde: Amsterdam, Arnhem, op zijn minst. Wij gaven af op die kunstenaars die waren blijven hangen en die je aantrof in ‘t Kroegje. We ontwikkelden zelfs een theorie: als je langer dan zeven jaar in Kampen woonde, veranderde er iets in je dna-structuur waardoor je wel kon verhuizen, maar altijd weer zou terugkeren naar Kampen.

Een paar weken voor de diplomauitreiking werd ik verliefd. Op iemand die hier was ‘blijven hangen’ en in Kampen woonde en werkte.

Nu zijn we bijna drie keer zeven jaar, een bruiloft en een dochter verder (en veel bezoekjes aan 't Kroegje) en ik woon nog steeds in Kampen.

En guess what? Ik wil hier nooit meer weg. De dna-verandering is een feit.

Kampen is een bijzondere stad. De historie dampt uit de stenen, het centrum ligt pal langs de IJssel (tussen twee winkels zie je opeens het water stromen) en het is zo klein dat het de voordelen van een dorp heeft (gemoedelijk, alles per fiets bereikbaar, binnen 5 minuten in het weiland) en de voordelen van een stad (een bioscoop, een bibliotheek, een Hema). Ik voel me hier thuis. 

Het is wel ongelooflijk zonde dat de kunstacademie, theaterschool en school voor journalistiek weg zijn. 
Maar Kampen is nog steeds bijzonder omdat er een grote groep creatievelingen is 'blijven hangen’. Ik heb ze nooit geteld, maar ik denk dat er minstens dertig professionele kunstenaars/ontwerpers/illustratoren/theatermensen actief zijn, waarschijnlijk veel meer. En dat in een relatief klein stadje. Er is een groot muzisch centrum en een musicalopleiding.  Ook is er opvallend veel muzikaal talent in Kampen.

Helemaal niet suf dus.
  
Afgelopen weekeind was hier Weg van Kunst. Een route door de stad waar je op zo’n 20 adressen kunst kon bekijken, niet in musea of galeries, maar op de plek waar kunst thuishoort: bij mensen thuis. Bewoners van de stad stellen hun huis open waar kunstenaars hun werk exposeren. In 2009 heb ik er zelf ook aan meegedaan.

Geweldig vond ik het. Het was mooi weer, en behoorlijk druk. Heel veel gezien.

Verreweg het mooiste en indrukwekkendste vond ik het geluid van een boom. Gerben en Esther Kokmeijer bonden een hooggevoelige microfoon op een boom en lieten de bezoekers luisteren. Je hoorde niet alleen het waaien van de takken en het contactgeluid (vogeltje op de takken) maar ook wat er in de boom klonk: het geluid van de sapstroom. Omdat het waaien overheerste, hoorde je alleen als je goed luisterde een regelmatig, ploppend geluid. Een beetje als een hartslag.

Ik vond het ontroerend. Het was alsof de boom eindelijk, eindelijk zijn geluid kon laten horen, na al die jaren.

Foto Nieke Jansen
foto Radboud Hafkamp























De bewoonster van het huis vertelde dat het niet zomaar een boom was: het was een zaailing van een boom aan de Keizersgracht in Amsterdam, die haar vader uit de dakgoot geplukt had.

Toen we naar huis gingen was ik er nog vol van. En dat op 10 minuten fietsen van ons huis.

donderdag 4 april 2013

Recepten voor Kookkluns gezocht


Twee dingen.

Ik wil vaker vegetarisch eten.

En:

Ik ben een kookkluns, oncreatief en gemakzuchtig, en niet geneigd nieuwe dingen uit te proberen. Wat betreft koken dan.
Het liefst draai ik al Wordfeudend een maaltijd in elkaar.

Vanavond zei ik nog tegen mijn echtgenoot, terwijl de vette aardappels op de houten vloer vielen en daar als stempels hun afdruk achterlieten: als ik alleen zou zijn zou ik nooit koken, maar alleen maaltijdsalades eten.
Hij zei: maar die moet je ook klaarmaken.
Ik: nee hoor, je hoeft alleen maar het folietje eraf te trekken.

Dat idee.

Uiteraard besef ik dat dat zo niet werkt. Mijn arsenaal aan eenvoudige vegetarische recepten is nogal beperkt, waardoor ik steeds terugval op wat ik al jaren maak.

Daarom ben ik op zoek naar uitbreiding van mijn vegetarische-recepten-verzameling. De enige voorwaarde die ik stel is dat het echt Zeer Eenvoudig moet zijn.

En daarmee bedoel ik maaltijden van het kaliber: maak macaroni met een pot pastasaus en vervang het gehakt door zongedroogde tomaatjes, zoals ik van de week deed, en wat prima te doen was. Zowel het koken als het eten:-)

Wat is jouw Zeer Eenvoudige Vegetarische Recept?