Het zal aan de tijd van het jaar
liggen, maar waarschijnlijk ook aan mijn aard. Ik ben gevoelig voor
zielig.
Nou is dat nog wel logisch en
invoelbaar als het om Zielig gaat. Maar ik betrap mezelf soms op dat
ik wat al te gevoelig ben.
Zo kregen we een kalender van ons
garagebedrijf. Ik zat er al op te wachten, want het is een fijne
kalender. En wat doe ik als eerste? Het lijstje met Belangrijke
Telefoonnummers over hun naam plakken (want daar is nu eenmaal
ruimte).
Ik vind dat zielig. Die mensen hebben
de moeite genomen mij een kalender te sturen, het kost ze geld, en ik
ben er blij mee. En wat doe ik?
Daarom noem ik hier hun naam:
Autobedrijf Enting in Zwartsluis. Om het goed te maken.
Ik heb het vaker. Ik heb het met die
ene winkel waar ik uit gemak (ben toch in de buurt) iets koop wat ik
normaal altijd bij een andere winkel koop.
Ik heb het met straatmuzikanten, waar
ik zomaar stoïcijns aan voorbij dreig te lopen. Straatwervers hebben
een goeie aan mij, en collectanten zeker. Ik heb het met
macaronietjes die in het kokende water gegooid worden. Ik heb het met
die ene sperzieboon die op een bord blijft liggen. Heeft zich z'n
hele leven verheugd op dat ene moment, het hoogst haalbare: opgegeten
te worden, het doel van zijn leven.
Ik heb het met ongelezen boeken,
onbeluisterde CD's. Ik kan kerstkaarten en felicitatiekaarten
onmogelijk weggooien.
Ik heb het met lezingen in de krant
waar ik niet naar toe ga. Als er in de krant vrijwilligers gevraagd
worden en ik niks van me laat horen. Als ik een liedje of een
gesprek op de radio halverwege uitzet. Als er ergens een festival
georganiseerd wordt en ik ga niet. Ook niet als het gratis is.
Ik heb het zelfs met ongeadresseerd
drukwerk. Daar hebben ook mensen hun best voor gedaan, over
gebrainstormd, er hebben een tekstschrijver en DTP'er op geploeterd,
en ik gooi het ongezien in de oudpapierbak.
Iris, wat kun jij kleine dingen fijn herkenbaar opschrijven.
BeantwoordenVerwijderenToen ik ontslag wilde nemen van mijn eerste folderwijk, was de mevrouw aan de telefoon zo teleurgesteld dat ik het zielig vond, en ik zei: oké, ik blijf het toch maar doen.
Dank je wel Petra. En wat jij schrijft is ook heel herkenbaar. Een paar verkeringen van mij hebben zo langer geduurd dan ik van plan was :-)
BeantwoordenVerwijderenOh...... Iris this is just priceless, I thought I was the only one in the world who is like that but now I discover you are the same. As I said before "Kindred Spirits" Aunt g.
BeantwoordenVerwijderenI should tell you this, when I was in grade 1 or 2 I made a little bed in a Match Box, I made a little doll and when she was I never closed the lid of course, it would be way too dark for the doll. Then I wanted to take her to school, I could not close the lid but when I put her in my pocket she would be in the dark too. I was afraid in the dark I just could not do it to the doll, no way!!!! I just kept her in my hand and when I was in class I put her in my desk. At 12 o'clock I took her home again, it was better because I could not play, carrying her in my hand prevented me from playing at school and I did not like that either. The doll liked it better at home anyway.
BeantwoordenVerwijderenDear Aunt Grace, I laughed out loud when I read your story… haha! So recognizable! I love it. Thanks!
BeantwoordenVerwijderen