zondag 8 september 2013

Je leven hergebruiken


Een van de meest gestelde vragen over mijn boeken is:

Is het autobiografisch?

Het antwoord daarop is niet eenvoudig ja of nee. 

Je kunt geen fictie schrijven zonder autobiografisch te zijn. 
Je kunt niet autobiografisch schrijven zonder fictief te zijn. 

Allebei waar. 

Neem het verhaal van Zwaartekracht. Niet autobiografisch, want ik woonde nooit in Oslo, mijn moeder leeft nog en ik heb nooit iets gezien in mijn leraar filosofie. Ik was een vrij onopvallende puber, heb geen rare dingen gedaan, de strijd om mijn eigenheid voornamelijk binnenshuis met mijn ouders gestreden. 



De hele verhaallijn heb ik verzonnen. 

En tegelijkertijd is het wel autobiografisch, want ik weet nog hoe eenzaam ik me kon voelen als vijftienjarige, ben hopeloos verliefd geweest op personen die nooit hebben geweten dat ik bestond. Ik heb alleen door een donkere stad gelopen, diepzinnige gedachten gehad en gedacht dat ik de enige was en me kapot verveeld op school, toen ik student was soms teveel gedronken en een paar keer geblowd, en tientallen andere details en gewaarwordingen die ik (omgebogen om bruikbaar te zijn in het verhaal) uit mijn eigen leven heb gehaald.

Het skelet van het verhaal heb ik verzonnen en opgevuld met mijn eigen ervaringen. En dat is het belang van schrijven. Ik kan alles wat ik meemaak, hoe triviaal of particulier ook, opnieuw gebruiken en dan op zo'n manier dat het voor andere mensen herkenbaar wordt.

Mijn eigen ervaringen krijgen op deze manier iets van universele waarde. Tenminste, dat is mijn streven :-)

En dat maakt dat schrijven zo belangrijk voor me is. 
Ik hergebruik mijn leven. 

(In een volgend blog schrijf ik over waarom je niet autobiografisch kunt schrijven zonder ook fictief te zijn)

2 opmerkingen:

  1. Ja, dat snap ik. Je bent zelf je mooiste database voor gevoelens, herinneringen. En lekker om ze dan zo te kleien en te vormen dat ze precies in je verhaal passen.

    BeantwoordenVerwijderen