Toen ik een jaar of tien, twaalf was kreeg ik
een nieuwe zwemtas. Zo’n kokervormige die je aan een kant
dichtknoopt met een touw en schuin over je rug hangt.
Ik zie hem nog voor me, gemaakt van
schotse-ruit-stof voornamelijk in rood. Ik was er heel erg blij mee.
Bestaan ze nog eigenlijk? Ja, precies zo een was het, gevonden op
jeugdsentimenten.net:
Zo’n mooie tas, waar je alles in
stopt wat je nodig hebt, niet meer en niet minder, altijd alles bij
je hebben en nooit misgrijpen. Op de een of andere manier maakte die
tas iets goeds in me los: een rotsvast voornemen dat ik vanaf dat
moment mijn leven zou beteren: nooit meer iets kwijt, altijd op tijd,
mijn leven overzichtelijk en ordelijk. Weg met de chaos. Ik noem dat
nu het Zwemtasgevoel.
Het duurde waarschijnlijk een dag, of
misschien twee. Daarna veroorzaakte een kwijt fietssleuteltje of
zwemabonnement al de eerste scheuren in het voornemen en het zal echt
afgelopen zijn geweest toen mijn moeder me aankeek met een blik
die het midden hield tussen irritatie en berusting toen ze weer eens zich
afvroeg waar het aardappelschilmesje was. (Die wij onder andere gebruikten als schroevendraaier, takkensnijder, om landjepik mee te doen en om legoblokjes los te poeren) (Mijn moeder had er maar één want we hadden geen vaatwasser).
Nog altijd heb ik regelmatig het
Zwemtasgevoel. Als ik maar die agenda heb met die meditatieve
wijsheden, als ik vanaf nu elke dag groene thee drink en geen suiker
meer eet, als ik maar die nieuwe computer heb, of die schoenen, of
als we maar eenmaal op vakantie zijn geweest, als die klus afgerond
is, als ik eindelijk begin met sporten en stop met zeuren, als ik een goeie tas heb waar ik al mijn spullen in kan doen en nooit meer iets kwijt ben, dan wordt
mijn leven een aaneenschakeling van rust, orde en overzicht. Nooit meer een bonnetje kwijt, de BTW-aangifte met één druk op de knop gedaan, geen enkele verjaardag vergeten, elke dag een goede maaltijd om zes uur op tafel, mijn teennagels altijd gelakt en geknipt.
Ik geloof er nog steeds in, dat het
kan. Alleen weet ik gewoon nog steeds niet wat ik daarvoor moet doen.
Of kopen. Ik blijf zoeken.
Hadden jullie ook zo'n tas?
Ik had de tas, maar hé, niet dat 'als-dan' gevoel. Ik geloof dat ik daar niet aan doe.
BeantwoordenVerwijderenLeuke blog. Ik heb zo'n tas vroeger door ons huis zien zwerven. Maar dan groenig. Een groene ruit.
BeantwoordenVerwijderenZou wel saai zijn hoor, als al die 'alsen' uit zouden komen ;).
BeantwoordenVerwijderenIk heb je blog onlangs ontdekt, erg leuk om te lezen over hoe het schrijven/illustreren van (kinder)boeken in zijn werk gaat!
Dank je wel Lauraa!
BeantwoordenVerwijderenJa!! Die tas had ik ook! En ik was hem jaren kwijt, maar heb hem door jou weer teruggevonden in mijn geheugen :-)
BeantwoordenVerwijderenBedankt voor je leuke berichtjes!
Ageeth
Leuk Ageeth! En bedankt, en graag gedaan! :-)
BeantwoordenVerwijderenIk verkoop deze tassen! Kijk even op mijn Facebooksite, jipster. Ze zijn té leuk!!
BeantwoordenVerwijderenElke