Paardenkont en eeuwigheid

Ik ben aan het werk als de telefoon gaat. Het is mijn dochter van bijna negen jaar.

Haar stem aan de telefoon ontroert me altijd, vooral als ik vlak daarvoor met zoiets triviaals als de BTW-aangifte bezig was. 

'Mam, mag ik mee met A. naar paardrijden?'

Ze belt met de mobiel van de vader van A, die op het punt staat te vertrekken. 

Ik moet NU beslissen. En IK moet dat doen, ik kan niet overleggen of erover nadenken. 

Mag mijn dochter met een vreemde vader mee naar paardrijden ergens?

Mijn hele lijf zegt: Nee. Een paard is gevaarlijk. Is er wel begeleiding, straks gaat ze er achter staan, ik heb die vader alleen een keer in het voorbijgaan gezien, geen idee wat voor man het is, waar is het eigenlijk? Je geeft je kind toch niet zomaar mee aan iemand die je niet kent en ook nog zonder dat je weet waar het is? Straks drinkt ie een borrel daar of rijdt ie als een idioot? Waarom moet dat hele kind eigenlijk naar paardrijden, wat is er mis met stoepkrijten of kettingrijgen? 

Wat een verschrikkelijk overbezorgd geneuzel, klinkt een andere stem. Je moet je kind loslaten. Heb vertrouwen in de ander. Die vader is vast voorzichtig met rijden, zijn eigen dochter gaat ook mee en er zijn vast mensen op die manege. En ze redt zich wel. Je kunt haar niet altijd bij je houden, ze gaat haar eigen leven leiden. Ooit zal ze nog veel engere dingen zonder jou doen en je kunt er maar beter aan wennen. Of wil je soms dat je kind stikt in je overbescherming?

Met mijn hoofd vol met aan eindigheid en eeuwigheid en hemel en dood gerelateerde gedachten wacht mijn dochter nog altijd aan de andere kant van de lijn. 

'Nou, mag het?'

Ik ben benieuwd naar mijn antwoord. 

'Tuurlijk,'  zeg ik. 'Veel plezier, meisje.'

Het gesprek in mijn hoofd gaat nog wel even door.

Update: ik kreeg net een telefoontje dat het hele paardrijden niet doorgaat. Mijn volgende blog gaat over overbodige stress.