Een groot, mollig en ongelukkig spuugdoekje

Negen jaar geleden was ik hoogzwanger.

Een wonder. Elk kind is een wonder, maar ons was gezegd dat de kans dat we spontaan een kind zouden krijgen klein was. Toch kwam ze, uit zichzelf, na vijf jaar wachten.

Ik heb altijd al heel erg graag willen tekenen en schrijven en was daar fanatiek mee bezig. Veel mensen hadden me voorspeld dat ik nadat ik moeder zou zijn geworden dat allemaal niet meer zo belangrijk zou vinden. Ik hoopte dat dat niet het geval zou zijn en ik kon het me ook niet voorstellen.

'Wacht maar,' zeiden die mensen.

Het was niet zo.

Uiteraard waren er opeens enorme gaten geslagen in de zeeën van tijd die ik eerst had. Dat had tot gevolg dat ik heel scherp moest kiezen in de tijd die ik wél had: ging ik stofzuigen, of schrijven? Sokjes breien of een kinderboek illustreren?

En had ik tien minuten over, dacht ik niet zoals eerst: ik doe niks meer, want wat kun je doen in die tijd? Nee, tien minuten waren opeens een zee van tijd waarin ik sprokkeldingetjes kon doen: enveloppen schrijven, een mailtje beantwoorden, tekeningen inscannen.

Ik deelde mijn werkzaamheden op in concentratiewerk (dat deed ik als ik een goede nacht had gehad en ik niet instortte van vermoeidheid) of routinewerk (wat makkelijk kon op een onderbroken nacht van een paar uur.)

Ik deed minstens zoveel als voorheen in veel minder tijd en alles wat niet belangrijk was, viel af. Mijn haar plakte als een pannenkoek om mijn hoofd, ik krabde melkvlekken op schouderhoogte van mijn mouwen zodat het nog wel een dag meekon, ik kookte lui en ik vrees dat ik in die tijd niet overliep van sociaal intermenselijk gedrag.

Heel efficiënt allemaal. Ik ging als een speer.

Maar ik staarde ook nooit meer een uur uit een raam. Ik keek zelden meer een stomme film met mijn voeten op tafel en mijn hand in een zak chips. (Dat laatste deed ik wel, die hand, maar dan met in mijn andere hand de muis). Ik deed nooit meer niks, ik kon dat zelfs niet meer. Ik was helemaal gericht op Doen en dan vooral Dingen Die Nut Hadden Voor Mijn Werk.

Het kind in kwestie heeft er weinig van gemerkt, want ik deed zo goed als alles als ze sliep, in de avonduren of op de dag dat mijn eega thuis was, en later op de twee halve dagen dat ze naar de opvang ging.

Waar kwam die bewijsdrang vandaan? Waarom wilde ik laten zien dat ik het allemaal kon: een baby'tje krijgen, moeder worden, een dreumesje opvoeden en wat werk betreft doorgaan alsof er niets gebeurd was?

Ik weet het niet. Niet echt. Zoiets zal het zijn: Ik wilde blijven meetellen. Ik wilde pertinent niet door het moederschap vermutsen. Maar vooral dit: het schrijven en tekenen is iets van mij. Zonder dat was ik veranderd in een groot, mollig en ongelukkig spuugdoekje.  

Toen deze bijna negenjarige een baby'tje was, schreef ik dit boek 
met haar tegen me aan. Nu leest ze het zelf.