woensdag 5 juni 2013

Een lelijk ding dat ik nooit weggooi


Helemaal verkleurd is ie. Lelijk ook.
Toch zal ik 'm nooit wegdoen. Hij hangt al jaren boven mijn bureau. Het zal al zo'n 25 jaar zijn.



Het is de boekenlegger die ik kreeg van mijn engelse lerares op de havo, op het CCC in Zwolle, mevrouw Spelten. Ik kreeg die boekenlegger omdat ik voor Nederlands een opstel had geschreven dat zij gelezen had. Kennelijk was het in de lerarenkamer van hand tot hand gegaan. Ze vond het zo goed dat ze me er iets voor wilde geven.

En zo herinner ik me meneer Visscher, ook van engels, (niet de kleine, maar die met baard) die me in het laatste jaar, toen ik niet wist wat ik wilde, adviseerde mijn hart te volgen en te blijven schrijven. Wat me in al mijn puberale onzekerheid een enorme huilbui op de wc opleverde.

En meester de Ruiter, in klas 3 en 6, die mijn tekening prees: dit is geen zesdeklas zonsondergang, maar een zevendeklas, en die me zonder aarzelen in de schoolkrantredactie zette. En dat ik in de kerk de tekeningen mocht maken voor de kerstliturgie. En natuurlijk mijn ouders die vertrouwen in mij hadden.

Soms vraag ik me wel eens af of ik zonder al die bevestigingen ooit in mezelf geloofd had, ook al heeft dat heel lang geduurd, voor het echt zo was. Al deze dingen hebben een kiem gelegd in mijn wens en wil om te schrijven en te tekenen. Ik weet eigenlijk wel zeker dat het anders was gegaan zonder. 

Ik hoop dat kinderen nu ook dit soort bevestigingen krijgen. Ik weet nu dat het echt ontzettend belangrijk is. Daarom bedankt, meester en juffen. 


7 opmerkingen:

  1. Wat geef je toch heerlijke inkijkjes in je hoofd, Iris!

    Gr.

    Peter @Peaty10

    BeantwoordenVerwijderen
  2. On one of our trips to Holland your father could not stop talking about you. I had to see all your drawings and surprisingly, I did not mind at all. Usually when parents brag about their children, and they want to show what they have done, you roll your eyes and think, Oh boy.....But not then I enjoyed it and your stories too. LOL. He was sooooo proud of you. I think you were in the school you mentioned here, because You were on your way Home, but then your mother sais you were coming home late that day. We never saw you to tell you how we liked your work.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ja, dat is zo belangrijk, de motivatie en de stimulans...maar ook de keerzijde kan werken. Als je werk eens 'afgekraakt' wordt, dat kan leiden tot een stevigere verankering van wat jij voelt dat goed is en dat je daar, no matter wat anderen ervan vinden, mee door wil gaan. Althans...bij mij werkt dat zo.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Octavie nog een keer5 juni 2013 om 19:24

    (Ik was toevallig net bezig met een logje daarover maar heb hem weer gewist, ik weet niet goed waarom, nog niet helemaal uitgedacht denk ik.)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Peter, dank je wel!
    Martine, dank ook!
    Aunt Grace: I love your memories, they are so very valuable for me. Sometimes I thought that my fathers proud was a little overdone, but now I think of that with emotion. He gave me so much love and self confidence that I have enough of it for the rest of my life, in spite of him not being here anymore.

    Octavie: ik hoop dat je dat blogje toch nog eens gaat schrijven. Ik denk nog vaak terug aan dat blog waarin je schreef over dat je niets fout KUNT doen als je tekent omdat je het zelf doet. Of zo ongeveer was de strekking. Dat het goed is omdat jij het nu op deze manier zo hebt gedaan. Ik ben zelf nogal eens geneigd om mijn werk 'van buitenaf' te bekijken en met de ogen van de opdrachtgevers en mijn docenten vroeger (van de academie). Dat brengt de aard van mijn werk met zich mee, maar het wordt er wel minder eigen van. Jouw blog legde toen echt heel goed uit hoe kunst iets wordt doordat het uit jezelf komt.

    BeantwoordenVerwijderen