dinsdag 18 september 2012

En we noemen haar...


De hoofdpersoon uit het boek waar ik nu aan bezig ben, heb ik Gry genoemd. Dat vond ik mooi: er zit iets van Grijs in, en het boek heeft een trieste ondertoon waar (de kleur van) de zee een rol in speelt. Het paste, vond ik. En ze woont in Oslo, het is een Noorse naam.
Maar mijn proeflezers waren het niet met me eens. Ze konden de naam niet goed uitspreken, konden het niet onthouden en vonden het een vervelende naam. En dat moet niet. Want lezers moeten begaan zijn met een hoofdpersoon, willen weten hoe het met hem of haar afloopt en een irritante naam helpt daar niet bij.
Ik heb het zelf ook. Als de naam in een boek mij vervelende associaties geeft (en nee, ik ga natuurlijk geen voorbeelden geven...) dan kost het me al een eerste drempel om verder te lezen.
Uiteraard heeft iedereen zijn persoonlijk voor- en afkeuren en afgrijselijke exen en dergelijke, dus je kunt het nooit iedereen naar de zin maken. Als één iemand nu kritiek had op de naam Gry, had ik me er niet zoveel van aangetrokken, maar er waren er meer. En daarom heb ik de naam veranderd in Mare. Ook iets met zee, maar warmere klanken, meer van deze tijd.
En wat gebeurde er?
Het is een ander meisje geworden. Warmer. Sympathieker. Ik heb zelf ook een ander beeld van haar gekregen. En in de herschrijfronde die ik nu aan het maken ben, maak ik er een –iets- andere dame van. En dat doet het verhaal goed, merk ik nu al. 
Oeps. Nu ontdek ik net dat Mare in het Noors merrie betekent. Mmmm. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten