dinsdag 26 november 2013

Helaas moeten wij u berichten...

Al twaalf jaar ben ik fulltime schrijver en illustrator. Ik werk thuis, en alleen, en dat bevalt me erg goed. Zodra m'n dochter naar school is loop ik met een kop koffie naar mijn werkkamer en werk tot ze weer terug is. Ik vind het nog steeds geweldig en hoop het de rest van mijn leven te kunnen blijven doen.

Ik zou helemaal gek worden, zeggen mensen soms. De hele dag alleen?
Ik moet mensen zien, zeggen anderen.

Ik heb dat niet zo, ben wat dat betreft een echte introvert. Maar de laatste jaren heb ik toch een onbestemd gevoel als ik weer eens dagen niemand zie. Een beetje teveel Iris. De hele dag alleen maar mijn eigen gedachten, niets nieuws van buitenaf. Twitter is een redelijke vervanging van koffieautomatenpraat, maar haalt het niet bij echt contact.

Vaker dan eens dacht ik: een dagdeel buitenshuis werken, me ergens voor inzetten, tussen de mensen, iets nuttigs doen dat nou eens niet zoveel met mezelf te maken heeft, dat wil ik. 's Morgens de deur uitgaan, en dan: thuiskomen.

Een paar weken geleden kwam ik een vacature tegen als docent op de kunstacademie, mijn eigen opleiding! Voor een dagdeel in de week. Ik wist meteen: dat wil ik. Alles wat ik leuk vind komt daarin samen. Dit komt niet voor niets op mijn pad.

Een sollicitatiebrief schrijven heb ik al zeker 20 jaar niet gedaan. Ik vermoed dat de laatste voor een vakantiebaantje was, maar dat weet ik niet meer zeker. Mijn andere banen gingen via een uitzendbureau. Ik werd overal meteen aangenomen, echt solliciteren heb ik eigenlijk nooit hoeven doen.

Ik dacht lang over na over mijn brief en CV. Zocht op internet informatie. Moest het nog net als vroeger met de hand en vulpen? Of moet je tegenwoordig een youtube filmpje opnemen waarin je in een mini-thriller je motivatie bekend maakt? Of is het beter om, zeker voor deze functie, een artistieke oplossing te zoeken? Een schilderij, een knallende brief ontwerpen, inclusief muziek en confettikanon, of jezelf verkleed per post in een doos met gaatjes te versturen?

Ik besloot om een zo gewoon mogelijke brief te sturen.
Met bonzend hart drukte ik op verzenden (want per post versturen hoeft natuurlijk ook al jaren niet meer).

En toen begon het Grote Wachten.

In gedachten verzon ik al diverse lessen, stelde me voor hoe ik zou lopen in de gangen van de academie, zag mezelf tussen de studenten, die aan mijn lippen zouden hangen. Alles wat ik de afgelopen bijna 20 jaar geleerd heb, zou ik door kunnen geven, uitleggen aan studenten die net zo graag willen als ik toen en nu. Ik weet zeker dat ik heel wat te vertellen heb.

Twijfels had ik ook: echt lesgeven heb ik, ondanks mijn lesbevoegdheid, nooit gedaan. Zou ik het wel kunnen? Ben ik wel 'stevig' genoeg? Zou het niet teveel tijd en energie vergen? Zou het niet juist 'teveel' mensen en indrukken zijn?

Gisteren kwam er een einde aan het Wachten.
Er ploinkte een mailtje in mijn mailbox met als titel: Afwijzing.

Ik baal. Ja, dat mag ik best zeggen. Ik baal ervan. Niet eens uitgenodigd voor een gesprek.

Misschien toch een vliegtuig moeten huren met sleeptekst?

Voorlopig blijft alles dus zoals het was en daar is helemaal niets mis mee. Ik ga intussen gewoon op zoek naar iets anders, waarvoor ik het huis uit moet. Er komt vanzelf weer iets op mijn pad. Gek genoeg zorgde die afwijzing ook voor een explosie aan ruimte en ideeën in mijn hoofd, boeken en verhalen. Dus daar stort ik mij de komende tijd. In mijn eentje op mijn zolderkamer :-)


@edit: ik besef dat mijn verhaal niets voorstelt in vergelijking met mensen die echt dringend een baan nodig hebben en afwijzing op afwijzing krijgen, terwijl ze alles in huis hebben. Vergeleken daarmee is bovenstaande verhaal natuurlijk een luxeprobleem. 

6 opmerkingen:

  1. was inderdaad een ideale baan voor jou geweest... Jammer!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Als ik je kan helpen om wel een goede brief te leren schrijven zeg je het maar ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Iris....we are indeed kindred spirits. I also like being on my own. But having a par time job is a good idea, it gives you more stuff to write about who knows. I would call the registrar, or whomever, to see why they rejected you without even talking to you. Tell them you would have loved to talk to them. The problem is that often they already have a person, but by law they have to advertise, so that may be why they did not bother to talk to you. The best way is to get to know people and let them know you are in the process of finding a position. You may begin with private tutoring. Or go to the your old school and talk to some of the people you still may know, do a bit of networking as they say here. If you are anything like me, that does not come natural, but you will get the hang of it. Be patient, you don't need a job tomorrow. love aunt g.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Dank allen voor jullie reacties! Lief! Mario, ik hou je aanbod in gedachten.
    Aunt Grace, thanks for your words and advice. I believe there will be something for me, anywhere! Maybe it wasn't the right time and place. It's okay. As it is now, it's very, very okay.

    BeantwoordenVerwijderen