Onze vakantie: een antropologische studie

Wij zijn niet zo goed in vakantie regelen. Meestal weten we een paar dagen van te voren nog niet wat we gaan doen. Dit jaar boekten we maar liefst 6 weken van te voren een camping op aanraden van  een collega van de Man. 

De camping was op z'n zachtst gezegd niet helemaal ons ding. Te druk, te vol, iedereen stond hutje mutje en 's avonds na de bingo bonkte de dreunende bas van de disco over het park: de hartslag van de camping. We vergaten helemaal dat we in Duitsland zaten: alles en iedereen was Nederlands. Hadden we daar - voor ons doen   - zo'n eind voor gereden?

Maar ons kind maakte massa's vriendinnen en mocht alleen naar het zwembad, dus wij kwamen helemaal aan onze rust toe. Ze won een CD van Johnny Valentino, die live optrad. Elke keer als we boodschappen haalden bij de Lidl of ergens anders naar toe reden moesten we die natuurlijk draaien. We kunnen er dus niets aan doen dat we een paar van zijn liedjes, waaronder de megahit  "laat je lekker gaan" woordelijk mee kunnen zingen.

Onze stacaravan stond pal naast een pad richting het toiletgebouw, wij rekenden uit dat we zo'n 1000 gasten per dag voorbij zagen komen, die stuk voor stuk konden zien wat wij aten en lazen. Een beetje zoals een exotische diersoort in de dierentuin zich moet voelen.

Toen we eenmaal besloten hadden om ons verblijf te zien als een antropologische studie, werd het allemaal een stuk vermakelijker. 

Het was veel te warm om ook maar iets anders te doen dan met de voeten in een emmer koud water boeken te lezen. En dat deed ik dus ook. Ik las niet alleen boeken, maar ook een enorme stapel tijdschriften die we mochten lenen van de camping-leen-bieb.

Aan mijn eigen definitie van vakantie kwam ik dus meer dan ooit toe: lezen en lekker eten terwijl man en kind zich ook vermaken.

De eerste paar dagen gierde het nog wat rond in mijn hoofd, de inspiratie liet me niet los: ik schreef nog wat, ik bedacht nog wat. Maar naarmate de vakantie vorderde en de temperatuur toenam, kwam er ook in mijn  hoofd rust en las ik alleen nog maar de relatieproblemen uit de Flair en de interviews in de Linda. Bij het inpakken op de laatste dag vond ik onderin mijn tas een mapje: mijn nieuwe verhaal dat ik voor vertrek uitgeprint had, met het idee dat ik daar zeker nog aan zou werken. 

Geen letter. 

Goed he?