zaterdag 23 maart 2013

Hoe ik iets vond en daardoor ontdekte dat ik iets kwijt was

De tijd op de kunstacademie in Kampen was de spreekwoordelijke tijd van mijn leven. Nooit leerde en leefde ik meer.

Daarna volgde een man, een baan, en een kind en een groot huis.

Een groot huis heeft een groot nadeel: je verzamelt veel rotzooi. Omdat het kan.
Achter het schot op mijn grote werkzolder staan dozen vol kunstacademiewerk. Gelukkig deed ik illustratie, geen beeldhouwen:-)

Onlangs besloot ik er paar dozen uit te zoeken, op mijn dooie gemak.
 



 Het werk verraste me. Weliswaar zou ik veel dingen nu anders doen, maar veel vond ik toch best goed.

Sterker nog: ik ontdekte iets. In al die honderden tekeningen zag ik iets, wat ik nu kwijt ben.
Een losheid, iets frivools. Iets wat kinderen ook hebben: lol. De lol van het tekenen zelf, niet in het eindresultaat, want daar kijken ze zelden meer naar om.

Al lang teken ik niet meer ‘voor de lol’. Ik vind illustrator zijn geweldig, begrijp me goed, en ik zou nooit iets anders meer willen doen naast het schrijven.
Maar ik teken altijd in opdracht, en altijd met een bepaald concreet doel voor ogen. Een boek, een kalender, een website. Hier moet het over gaan, dit is de doelgroep, het moet dat en dat formaat en dan en dan af.
En ik vind dat echt, oprecht leuk.
Maar het gaat nooit meer om het tekenen zelf, om het ontdekken, om de lol van het doen. Om mijn lol.

Ik zou dat natuurlijk zelf kunnen doen, in mijn eigen tijd, zonder opdracht. En weet je, ik doe het soms ook. Zomaar even iets proberen, of iets schetsen. Maar ik ben iets kwijt. Iets lossigs, iets frivools. Lol. Ik ben te streng voor mezelf. Ik zie alle technische oneffenheidjes, ik zie scheve verhoudingen, composities die uit verhouding zijn. Ik merk het zelfs als ik een kleurplaat teken voor de schoolkrant, of een krabbeltje voor m’n dochter. Het moet Goed. Het moet Perfect. Het lijkt wel of ik niet anders meer kan. Tja, dat gaat ten koste van de lol.

Ik vond ook schrijfsels terug. En ook daar zag ik het: afgrijselijke teksten vol bombastisch zelfmedelijden, maar wel met een lef en een eigenheid waar ik met terugwerkende kracht van denk: wat jammer dat ik dát kwijt ben.

Daar is vast een naam voor. Dat je weliswaar technisch beter wordt, maar daardoor een bepaalde vrijheid verliest. Ik heb het acteurs ook wel eens horen zeggen, en schrijvers. Je bent na je eerste boek geen beginneling meer, en die naïviteit, die argeloosheid die je boek of tekening of kunstwerk zo treffend maakte, ben je voorgoed kwijt. Daarvoor heb je teveel geleerd.

Herkent iemand dit? En wie weet hoe dat heet?


8 opmerkingen:

  1. Alles moet nu perfect zijn. Dat herken ik bij mezelf ook. Soms zou je weer willen zijn als een kind: tekenen als een kind, schrijven als een kind, spelen als een kind, zingen als een kind......dat betekent vrijheid in wat je doet.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Prachtige tekeninen. En ik herken het, bij mij sloeg dat op de academie al toe.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dat laatste heet: inspiratie.
    Mooie tekeningen trouwens! Dank voor het delen!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Dank je Raddie!
    Nee inspiratie bedoel ik niet, maar het verlies van onbevangenheid.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik ken er geen woord voor. Maar herken wel het gevoel achter hett nog niet uitgevonden woord.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Misschien ben je het kind in jezelf kwijt geraakt.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Misschien ben je het kind in jezelf kwijt geraakt.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Ontmaagd, is het woord dat in me opkomt.

    BeantwoordenVerwijderen