Laat mij een boek schrijven, een lezing geven voor 400 kinderen of 900
tekeningen maken voor een logopedieboek. Ik schud het zo uit mijn mouw.
Wat mijn leven een, zeg maar, extra uitdaging geeft, ligt op een heel ander
vlak: de dagelijkse maaltijd. Ik ben gezegend met een man die graag en goed
kookt, in het weekeind. Door de week ben ik de klos.
Zo halverwege de middag dringt de vraag zich op: Wat eten we vanavond? Mij
zonder lijstje een supermarkt insturen staat gelijk aan een acute burnout door
keuzestress. Dus ik neem een kop koffie en kauw op mijn pen.
Wat eten we vanavond is een vraag waar je niet zomaar uit bent als je zoals
ik enigszins verantwoord in de wereld wilt staan: het moet biologisch, fairtrade, bewust, flexitarisch, vers en puur zijn,
met zo weinig mogelijk toevoegingen, bewerkingen, verpakkingsmateriaal en
vliegkilometers.
Als we dat allemaal gehad hebben moeten we de voorkeuren van de huisgenoten
erbij optellen en aftrekken. Daarnaast moet het ook nog eens budgettair niet te
bezwarend zijn. En mijn persoonlijke wensen liggen in de 'eenvoudig en snel'
sfeer.
Je zou zeggen dat er zo weinig overblijft dat de keuze snel is gemaakt. En
ja, dat is ook zo.
Gisteren.
Maar een mens moet óók nog eens afwisselend eten. Dus wat eten we
vanávond?
Het meest ga ik gebukt onder de zelfdoe-maffia die dicteert: Alles Zelf
Maken. Vanaf de basis. Likje mosterd op je zelfgedraaide kaas? Eerst
mosterdzaadjes planten. Dat idee.
Ik heb eens een kookboek weggegooid omdat er in stond: De pasta? Vooruit.
Die mag je voor één keertje vers kopen, maar líever maak je die natuurlijk zelf.
Mensen, ik brei mijn eigen trui toch ook niet?
Man en kind komen thuis, ik kan beginnen. Tijdtechnisch gezien had ik al
begonnen moeten zijn, maar er is wordfeud, een telefoontje van een
opdrachtgever, een mailtje dat beantwoord móet worden, twitter, facebook, krant,
poep aan schoen.
De groente moet veel langer koken dan ik dacht en de vissticks die ik
dochter beloofde zijn op, de saus blijkt niet in de pan te passen als ik de
helft er al in gegoten heb, er valt een pot appelmoes in duizend stukken op de
grond (leeg? Wat denk je zelf?) en het toetje blijkt houdbaar tot de 7e in
plaats van de 17e.
Laten we veronderstellen dat het uiteindelijk toch lukt: Alles is tegelijk
warm en gaar. Met mijn stralendste glimlach zwier ik de pannen op tafel, steek
kaarsen aan en schep mijn hongerige huisgenoten op.
De ene heeft het binnen drie minuten op. De ander mummelt drie kwartier en
vist zorgvuldig onbekende stukjes uit het eten.
En dit allemaal in het besef dat deze cyclus zich binnen 24 uur zal
herhalen.
Is er al een bezorgservice voor fairtrade, gezonde en flexitarische
maaltijden met vissticks? Ik meld mij meteen aan.
Als ie tenminste niet uit Kenia of Egypte hoeft te komen:-)
(een volgende keer een stuk over het fenomeen boodschappen doen, wat een andere aanslag op mijn levensgeluk doet. Heb het nu vanwege de lengte buiten beschouwing gelaten.)
(een volgende keer een stuk over het fenomeen boodschappen doen, wat een andere aanslag op mijn levensgeluk doet. Heb het nu vanwege de lengte buiten beschouwing gelaten.)
Hahahahaha, hier moet ik hardop om lachen!! Zo herkenbaar!
BeantwoordenVerwijderenGroetjes,
Susan
Ben jij mjn tweelingzus? :) Hoe herkenbaar!
BeantwoordenVerwijderenSusan: en ik moet weer grijnzen om jouw reactie:-)
BeantwoordenVerwijderenTink: het zou me niets verbazen:-)
Tja. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik vind koken dus wel leuk. Ik bakte vandaag viskoekjes, Rinke maakte citroenpudding voor toe, vijf smullende mensen aan tafel als gevolg.
BeantwoordenVerwijderenOh trouwens, ik heb me ook net aan Wordfeud gewaagd, wil wel met je spelen!
VerwijderenLees het nu pas! Had niet meteen ingesteld dat ik meldingen van reacties krijg.
VerwijderenJa, als ik een van alles smullend en alles lustend kind had, zou het koken wel iets leuker zijn :-) En Wordfeud doe ik inmiddels niet meer, kost te veel tijd....
Leuk stukje!
BeantwoordenVerwijderenTip: doe in het weekend al vooruit alle boodschappen voor de rest van de week. Doen wij ook. Hoef je maar 1 keer na te denken.
Nog beter: laat je man dat dien :-)
Radboud
Haha! Hier krijg ik echt plezier van! Ik hou juist van koken. Maar het moet niet lang duren. Ik plan op zondag alle maaltijden in. Lekker handig. Maar dat gemier van de kinderen met het eten, stukjes en brokjs, dat herken ik wel.
BeantwoordenVerwijderenSanneke: ik wou dat ik van koken hield! Als ik ruim de tijd en gelegenheid en rust heb, vind ik het trouwens wel leuk. En voor 5 smullende mensen koken is natuurlijk heel fijn. En Wordfeud: ik ben er weer mee gestopt, het kostte te veel tijd:-)
BeantwoordenVerwijderenRaddie: ja zeker, goeie tip! We proberen dat ook wel hoor, maar het lukt niet altijd.
Aritha: Goed idee om alles in te plannen. Scheelt een hoop getob door de week:-)