Omdat ik het zeg!

Ik vind mezelf niet dominant. Ik dring mijn plannen niet op, zo mogelijk gaan dingen in overleg en ik vind mijn visie niet perse beter dan die van een ander. Als er tegengestelde belangen zijn, dan valt er bij mij altijd over te praten en ik geef mijn mening graag voor een betere. Ik hoef niet per se (altijd) gelijk te hebben en ik heb ook nog eens een zekere mate van geduld als het wat langer duurt om mijn eigen wensen te vervullen. Waarom zou mijn wens meer waard zijn dan die van een ander tenslotte?

En dat was een prima manier van leven, in harmonie met de mensen om mij heen, in rust en vrede met mijzelf.

Tot ik moeder werd.

Ik herinner mij een moment in de speeltuin. Het was nog in ons oude huis, dus Anne was niet ouder dan anderhalf. Ik zat op een bankje en was het na een half uurtje wel zat, ik wilde naar huis. Niet omdat ik een afspraak had, niet omdat ik iets moest doen, maar gewoon omdat ik niet langer in de speeltuin wilde zijn.

Maar het lukte me niet om Anne mee te nemen. Het woordje nee kende ze al erg goed. Ze vermaakte zich zó goed en was zo gelukkig dat ik het niet over mijn hart kon verkrijgen.

Ik dacht: Je hebt gelijk ook. Ik ben teveel met mezelf bezig. Waarom zou mijn wens meer waarde hebben dan die van jou?

En ik had daar geen goed antwoord op, maar ik besefte zeer goed dat je als ouder de hele dag door dingen voor je kind moet beslissen, omdat ze dat zelf gewoon nog niet kan. Wat eet ze, wanneer slaapt ze, wanneer gaan we waarheen en wanneer weer terug en welke school en wel of geen snoep en wel of niet logeren en wel of niet op gym of pianoles en nu naar huis of nog even in de speeltuin blijven.

En ik besefte ook heel goed dat je als ouder geen gelijkwaardige positie inneemt: je moet als ouder voor je kind beslissen, hij heeft dat nodig, het geeft hem de broodnodige veiligheid. Een kind laten beslissen (als dat al kan) geeft hem veel te veel verantwoordelijkheid. Ik weet dat. Maar o men, wat vind ik dat soms lastig.

Ineens, daar op dat bankje in de speeltuin, realiseerde ik me dat ik, naast een prachtig meisje, ook een leidende rol in de schoot geworpen had gekregen, een verantwoordelijke en beslissende rol in het leven van iemand anders. Ik die altijd in overleg dingen deed, moest opeens in de meeste gevallen mijn ideeën laten prevaleren boven die van haar.

En dat vind ik vooral lastig omdat ik niet perse vind dat mijn ideeën beter zijn dan die van een ander. Opvoeden vergt een soort van innerlijk zelfvertrouwen dat jij beter weet wat goed is voor de ander dan die ander zelf.

Natuurlijk krijgt en neemt ze steeds meer ruimte om zelf dingen te beslissen en ik ben heus niet de hele dag aan het tobben of onderhandelen.

Als het een veiligheids- of gezondheidskwestie betreft is het duidelijk natuurlijk, maar als het gaat om wat ik wil versus wat zij wil (speeltuin, logeren) zonder dat er verder een noodzaak voor 't een of 't ander is, dan raak ik innerlijk nog wel eens in de knoop.

Laatst was er weer een kwestie. Anne wilde logeren, voor de lol, en dat kon best, maar mijn hele lijf zei: NEE. Ik had Zo Geen Zin In Gedoe.

Kind boos, ik schuldgevoel. Rotmoeder. Egoïst.

Toen ik de kwestie besprak met wat medemoeders zei er eentje, (moeder van 4 stuks) zo simpel als wat: 'Geen zin in gedoe' is een hele goede reden om nee te zeggen.' En dat vond ik zo'n eenvoudige en rustgevende opmerking. En waar. Die houden we erin. Bedankt, Tinkerbelletjes!