vrijdag 4 januari 2013

Veertig!


Veertig!

Ik ben het al bijna een jaar.

Dertig worden vond ik een flinke hobbel. Voor mijn gevoel moest ik na mijn dertigste verjaardag alles gaan waarmaken wat ik allemaal “later” zei te willen gaan doen. Na mijn dertigste was Later definitief begonnen en waren er geen excuses meer, ik kon me niet meer beroepen op te jong of net komen kijken. Ik vond dat best een hangijzer. Nu kwam het erop aan.

Vorig jaar werd ik veertig. Kan nog steeds niet geloven dat ik het ben: vrouwen van veertig zijn mevrouwen met gekapte kapsels en bijpassende sieraden en een baan en een keurig huis, en waar de sokken die bij elkaar horen naast elkaar aan de waslijn hangen, en die nooit zonder melk of koekjes zitten en die aan iedereen z’n verjaardag denken en alles op orde hebben.

Veertig worden vond ik bijzonder.

Veertig worden gaf mij een gevoel van status. Ik ontleen er een soort van instant zelfvertrouwen aan: ik ben geen broekie meer. Ik moet en wil nog enorm veel leren, en ik weet ongelooflijk veel níet, maar ik ben ook echt geen beginneling meer. Niet alleen wat betreft mijn werk, maar ook wat betreft leven. Keek ik vroeger snel op tegen mensen met meer ervaring of meer bluf, nu zit er een diep verankerd besef dat ik óók iets te vertellen heb. En dat geeft rust. Ik weet ontzettend goed wat ik wil en durf steeds meer nee te zeggen tegen dingen die niet bij me passen. Ook laat ik me minder snel uit het lood slaan door mensen met een andere mening.

Wel is mijn gevoel van urgentie toegenomen. Ik weet dat het snel gaat en dat niemand weet hoe oud hij wordt. Mijn eigen vader stierf negen jaar ouder dan ik nu ben, drie jaar ouder dan mijn echtgenoot nu is. Maar ook die gedachte helpt bij het onderscheid maken tussen wat ik wel en niet wil.

Een paar jaar geleden was ik nog niet zover en had veel last van stress. Ik werkte idioot veel en moest van alles van mezelf, het was nooit (goed) genoeg. Tot zich steeds nadrukkelijker de vraag opdrong: waar doe ik dit allemaal voor? Het antwoord was: om een leuk, fijn, liefdevol leven te hebben met de mensen van wie ik hou en de dingen te doen die ik het liefste doe.

En onmiddellijk sloeg het besef me midden in mijn gezicht: dat leven héb ik al. Maar door al dat gestress raak ik juist verder van dat leven af.

Ik weet nog precies waar ik zat toen het me echt bijna teveel werd. Het was in de zomer van 2008, na het behalen van een paar belangrijke en onhaalbare deadlines, net voor ik Anne van de kinderopvang haalde. Ik had nog een uurtje over en (wonderbaarlijk dat ik het mezelf toestond) ging het in park zitten en maakte deze foto's. Hey, de datum staat erbij: 25 augustus 2008 om 16:48. Ik kan het gevoel (nogal keeldichtknijperig, paniek en huil) van die tijd weer precies naar boven halen en wil dat Nooit Meer.















Het duurde nog even voor ik wist hoe het moest, maar ik kijk nu terug op een jaar waarvan ik er nog wel veel meer zou willen beleven, behalve dan dat mensen van wie je houdt niet zouden mogen sterven.


















Eenenveertig, here I come!

Hoe is het voor jullie om dertig, veertig, vijftig te worden?

2 opmerkingen:

  1. Ja. Dertig worden was voor mij net zoals jij beschrijft, Iris. En ik heb nu, op mijn 2endertigste, het gevoel dat mijn leven nog maar net begint. Ik heb drie kindjes. De jongste gaat dit jaar ook naar school. En dan ga ik los. :) Ik heb er graag willen zijn, ik wilde moederen. Nu wil ik er achter komen wat Mieke kan. Wie Mieke is. En daar ontstaat meer tijd, ook wel wat meer druk hoor; totdat Elske naar school gaat heb ik tijd om te klooien, daarna moet ik wat serieuzer gaan doen. Dus. Eng. Maar fijn, ook.
    Ik besef héél goed dat ik geluk heb: dat ik er van kan genieten, dat thuis zijn. Dat het KAN, überhaupt, op één loon leven (vraag me niet hoe, haha). En dat we zoveel lieve mensen om ons heen hebben.
    Want die liefde, aandacht voor elkaar, daar gaat het uiteindelijk om hè. Blij zijn.
    Mooi geschreven Iris! Ik wens je een héél fijn levensjaar toe!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik ben al een stuk verder en mijn gevoel van urgentie is heel, heel erg aan de orde de laatste 4 weken....je komt toch ook naar de borrel? hebben we het er nog wel over.....
    Groeten,Lex

    BeantwoordenVerwijderen