zondag 20 januari 2013

(Niet zo'n heel erge) bekentenis


Goed. Tijd voor een bekentenis.

Niet zo'n hele erge, maar toch:
Ik hou niet van sport.

Bewegen om het bewegen, alleen omdat 'het zo goed voor je is' vind ik een extreem zinloze bezigheid. Als ik tien kilometer van mijn werk zou wonen, zou ik dat zonder problemen elke dag fietsen. Ik zou mezelf wel willen verhuren als verhuizer, ik zou in een flat op achthoog kunnen wonen zonder lift. Echt. Maar zomaar acht trappen oplopen? Of naar een gebouw gaan om daar te fietsen of te springen of te steunen en te kreunen zonder achterliggend doel? Natuurlijk, ik wéét dat het goed is voor zo’n beetje alles, maar dat is voor mij toch niet voldoende motivatie. Zo blijkt. Het zwaarste weegt: ik vind het zo’n tijdverspilling. Wat had ik wel niet kunnen lezen en schrijven in die kwartiertjes? :-)

Om het nuttige met het aangename te verenigen heb ik zelfs een tijdje achter mijn verhoogde werktafel een hometrainer gezet, zodat ik tijdens het schrijven kon bewegen. Tijdens het hoepelen en steppen (wat ik heus nog wel eens doe) kijk ik films en lees ik boeken, waar ik ook te weinig tijd voor neem.

Ik heb het geprobeerd, echt. Ik heb gejudoot, getafeltennist, gejazz-ballet (dit was nog in de eighties), ik heb gezwommen, hardgelopen, geyogaat en zelfs trof ik mijzelf enkele keren aan in een sportschool waar ik body-balancte, body–pumpte (serieus waar) en gewoon fitnesste. Bij ons thuis bevinden zich een stepper, een springtouw, een rekelastiek, diverse gewichten, een hoepel en in de hoek staat een roeiapparaat. Een hometrainer en een andere roeimachine zijn alweer weg.

Mijn eisen aan de sport die ik zou willen doen zijn:
  • niet in teamverband
  • geen competitief element
  • geen bal
  • niet ergens naar toe hoeven
  • niet op vaste tijden
  • het liefst (ook) alleen kunnen doen
  • er geen techniek voor hoeven leren, ik wil het al kunnen
Al een paar jaar geleden heb ik het opgegeven mezelf te verplichten regelmatig “iets” aan sport te doen. Niet dat ik daarvoor iets deed, maar ik had tenminste nog een schuldgevoel. Toen dat weg was voelde ik een enorme bevrijding. Ik doe vrijwel alles op de fiets en dat vind ik voorlopig gewoon genoeg.

Er is één ding wat ik wel echt fijn vind. En dat is een eind lopen. Een flinke wandeling maken, alleen of met een leuk iemand, met of zonder muziek. Een uur, anderhalf uur, twee uur. Daar draai ik mijn hand niet voor om. Het kost tijd, maar om de een of andere reden vind ik dat minder erg. Omdat het fijn is. Omdat je over van alles na kunt denken of praten of lekker over niks. Omdat ik meteen merk dat het goed voor me is, ook voor het schrijven van mijn verhalen. Denken kan heel goed onderweg. Geen afleiding, geen moet-dingetjes die belangrijker lijken, zelfs al zijn die er, ik kan er gewoon niets aan doen op dat moment.

Het is zelfs zo dat ik iets als boodschappen tien keer liever lopend doe dan fietsend. Ik heb er zelfs een kek boodschappenkarretje voor aangeschaft bij de Ikea. 

Lopen is als varen: het gaat zo langzaam, dat je je wel over moet geven aan een trager tempo dan waar je in zat. En dat brengt de zaak tot rust. En tegelijkertijd kom je een heel eind. En dat is voor iemand als ik erg goed: als ik opeens geen zin meer heb, kan ik er niet à la seconde mee ophouden. Ik moet dat hele eind ook nog terug :-)




Natuurlijk, het kan op bijna elke schoen. Maar omdat ik jarig was heb ik mezelf deze loopschoenen cadeau gedaan. Om mijn voornemen dit vaker te doen kracht bij te zetten. Het eerste uur lopen heb ik er al op zitten. Heerlijk.  

7 opmerkingen:

  1. Sporten werkt alleen als het de uitwerking heeft die wandelen bij jou heeft. Fietsen is voor mij geen opgave, maar fitness en hardlopen bijvoorbeeld wel (tenzij ik dat in dienst van hert fietsen doe). Dus ik denk dat wandelen gewoon jouw sport is. :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Haha! Hier idem. Soms hou ik iets een poosje dapper vol, om er vervolgens weer maandenlang niets mee te doen. Wandelen is ook nog geen vast ritueel maar ik wil het wel. Want dat maakt mijn hoofd zo lekker leeg. ik hou er vooral van als de wind om mijn kop waait.
    Enneh, die hoepel. Die gaat ook weer wat vaker de lucht in...

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik ben ook geen teamsporter, maar houd wel van uitdaging, mezelf verbeteren: harder, langer, verder. Tot ik weer teruggeworpen wordt naar de realiteit; mijn lijf wil dit niet altijd. Ik hoepel weer, dat vind ik fijn. Lekker thuis, weinig moeite en ik word er vrolijk (en fijn in deze dagen) warm van.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Tijmen: ja, zoals jij het zegt, zo is het. Ik zou willen dat ik sportiever was, maar het zij zo :-)
    Miek: Het is ook lastig om het huis voor een paar uur te verlaten als je kleine kinderen hebt. Dat vind ik het enige nadeel, dat ik afhankelijk ben van of Anne met iemand thuis is of niet.
    Sanneke: ik herinner me jouw gemak van hardlopen, zo jammer dat het niet meer gaat. HEEL fijn dat hoepelen wel weer gaat. Ik heb zelf een hoepel gemaakt van electriciteitsbuis gevuld met zand, werkt prima :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. The more you tell about yourself Iris the more I see that in many ways we are so a like. I think you are doing the right thing. Hang in there.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Het moet niet gekker worden hoor, Lopen is ongeveer de meest saaie manier van voortbewegen in mijn optiek.
    En het ergste van alles is lopen in een bos.
    Nee doet u mij maar een fiets kost net zo veel energie en je ziet 10 keer zoveel.
    Verder geef ik je helemaal gelijk :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Haha Rudolf: ieder z'n ding. Fietsen vind ik niet zo leuk. Ik word er moe van en moet zo op het verkeer letten :-)

    BeantwoordenVerwijderen