Muzikaal ben ik niet zo ver ontwikkeld. Begin deze eeuw kocht ik mijn laatste CD en daarna werden het playlists in Itunes en sinds een paar jaar Spotify. Steeds dezelfde. Ik luister ook niet écht, het is meer bedoeld om mijn niet-bezige hersenhelft te vermaken als ik aan het werk ben of een boek lees. Dat leverde in de loop van de tijd een paar rustige playlists op waar ik prima bij kan werken.
Afgelopen week vroeg ik op twitter om nieuwe muziektips. Dat leverde een paar mooie ontdekkingen op, waar ik blij mee ben, zoals Josh Rouse, Ásgeir en Celine Cairo.
Andersom zal ik niet snel mijn mooiste nummers delen. Wel mijn gewone playlists, maar niet die zeldzame paar liedjes die ik echt ongelooflijk mooi vind, die me recht in mijn hart raken. Dat klinkt egoïstisch, maar dat heeft een reden.
Al een tijd geleden gebeurde het dat een van mijn allermooiste liedjes op de radio was.
Ik zei: ‘Dit is een van mijn allermooiste liedjes.’
Een niet nader te noemen persoon zei: ‘Wat een zeiknummer.’
Sindsdien kan ik mijn allermooiste liedje niet meer horen zonder er steeds doorheen: ‘Wat een zeiknummer. Wat een zeiknummer.’
Het heeft voor mij dat liedje echt verpest. Stom hè? Ja. Hartstikke stom. Maar hoe kan ik die opmerking on-denken?
Ik heb het ook met boeken, films, kunst, noem maar op. Eigenlijk alles wat mij echt raakt vind ik lastig om te delen. Omdat andermans’ mening eraan vast blijft pakken. Natuurlijk moet ik me er niets van aantrekken, maar dat lukt me gewoonweg niet.
Ik hou het daarom allemaal lekker voor mezelf :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten