Er gebeurde veel. Zwaartekracht kwam uit, kreeg mooie recensies, ik schreef een aantal kinderboeken, illustreerde moeilijke boeken en ondertussen schreef ik verder aan dit nieuwe verhaal.
Het ging moeizaam, zal ik eerlijk bekennen. Met vlagen schreef ik hele hoofdstukken, maar dan lag het weer stil of twijfelde ik. Er was iets niet goed aan het verhaal.
Ik veranderde de eerste persoon naar de derde, dat hielp wel iets, maar niet veel.
Ik merkte dat het verhaal me begon tegen te staan. Het kostte me moeite om erachter te staan. Ik dacht: ik schrijf het gewoon af en dan stuur ik het op of gooi ik het weg. Niet alles wat je schrijft hoeft tenslotte een boek te worden, dacht ik bij mezelf. Er mag ook wel eens wat mislukken, toch?
Maar op 13 november 2014 gebeurde er iets magisch. Ik las mijn dochter dit boek voor, dat ze voor haar verjaardag had gekregen en al tijdens de eerste regels wist ik: zo moet het. Deze toon. Licht magisch, wat ‘plechtiger' dan wat ik tot nu toe geschreven had. Iets sprookjesachtiger, en dat kon het verhaal ook wel hebben, want er komt een tijdreis in voor.
Direct na het avondkusje kroop ik achter de computer en schreef de eerste bladzijde over in de nieuwe taal.
En dat was het, ik wist het meteen.
Omdat zo’n rigoreuze aanpassing in een bestaand document niet goed werkt, besloot ik alle tot dan toe geschreven 40.000 woorden over te typen. Het ging als een trein. Doordat elke zin opnieuw door mijn vingers kwam, kroop ik weer heel diep in het verhaal. Er kwamen als vanzelfsprekend nieuwe zinnen bij.
En er gebeurde meer. Het verhaal ging zo voor me leven, dat me allerlei plotwendingen binnenvielen en belangrijke ontknopingen. Het verhaal kreeg me weer in zijn greep, wat een fantastisch gevoel is.
Afgelopen maandag was het zover. Ik stuurde het manuscript op. Werktitel: Mislukt.
Ik weet nog niets. Het kan natuurlijk afgewezen worden, om allerlei redenen. Maar ik sta wel achter dit verhaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten