Toen ik elf jaar was, vond ik in onze
tuin in Wijhe een klei-achtig voorwerp. Ik wist niet wat het was,
maar wel dat het iets bijzonders was. Tijdens een bezoek aan de
Oudheidkamer ontdekte ik dat het een pijpekop was en dat die van mij
ongeveer tweehonderd jaar oud was.
Tweehonderd jaar! Ik had iets in mijn
handen wat andere mensen in een ander tijdperk ook vastgehouden
hadden. Precies dit ding! Mensen die al lang niet meer leefden. Hun
vingerafdrukken zaten er nog op. Het was alsof ik dwars door de tijd
contact had met die mensen.
Ik werd bevangen door een gevoel waar
ik pas onlangs een term voor las: een historische sensatie.
Lang heb ik archeoloog willen worden,
maar dat is om allerlei redenen niet gelukt. Maar ik hou nog steeds
van oude dingen en plaatsen. Het idee dat er mensen hebben
geleefd, gewoond, gepraat op precies dezelfde plek als ik waar
ik nu ben.
Ik ben trouwens pijpenkoppen blijven
verzamelen, ook in Kampen heb ik er veel gevonden. Onderstaand de
oogst van een middagje langs de Cellesbroeksweg.
Op facebook volg ik de pagina 'Kampen,
wereldstad in een notendop.' Er worden veel foto's van Oud-
Kampen geplaatst. Ik ben er gek op, al zitten mijn wortels nog niet
zo diep in de Kampense grond. In sommige foto's kan ik helemaal
verdwijnen.
Op mijn hypermoderne computer in een
verwarmd en verlicht huis heb ik een rechtstreeks kijkje in een
vastgelegde milliseconde van een eeuw of meer geleden. Ik vind het
een mirakel.
En niet zomaar een kijkje, maar beelden
van de plekken waar ik dagelijks kom. De Vloeddijk, de Oudestraat, de
IJssel. De autoloze straten, de stad die buiten de poorten ophield.
Een markt op een doordeweekse dag. Al die mensen die er nu niet meer
zijn.
bron: www.kampenonline.com |
Wat deden die mensen? Wat dachten ze?
Hoe leefden ze?
Soms, als ik me maar lang genoeg
concentreer op de foto, verbeeld ik me dat ik even, heel even deel
uitmaak van dat moment. Dat ik daar zelf ben, en in de foto rond kan
lopen., kan praten met die mensen, die soms nog geen twee oorlogen hadden
meegemaakt, nog nooit een telefoon gezien hadden.
Als ik dan later die dag, weer in 2014,
zelf op de Vloeddijk fiets of door de Oudestraat loop flitsen de
beelden van toen af en toe door mijn hoofd. Ik zie ze als het ware
door het heden heen.
Hier stond een huis, dit was een
onverhard pad, hier was een kruidenier, hier hield de stad op en waar
ik nu woon was een en al niks. En soms is er zo goed als niets
veranderd.
Historische sensatie. Dat is precies
het woord dat de lading dekt.
Mooi! Zo voelde ik me voor het eerst in Rome, tussen de ruines, ik probeerde achter te blijven, de groep weg te laten lopen om in dat gevoel te duiken van hoe het toen was, 2000 jaar geleden!!
BeantwoordenVerwijderen