zaterdag 18 mei 2013

Blog zonder foto

Die ene dag dat het mooi weer was zat ik in onze tuin en las een boek (Vallen, van Anne Provoost. Prachtig.) Mijn geliefde en onze dochter waren aan het badmintonnen tegen een door de Japanse kers rozegekleurde achtergrond terwijl de lentezon ons verwarmde.

Zielsgelukkig was ik zomaar opeens. 

Dit wil ik vastleggen, dacht ik. Dit mooie beeld voor altijd uit de tijd geknipt. Ik pakte het fototoestel, klikte en las weer verder. 
Maar toen dacht ik: nee. Ik doe iets fout. Niet de camera moet het onthouden, maar ik. 

Je ziet het vaak en ook ik maak me er soms schuldig aan. Foto's maken in plaats van het moment zelf beleven. Na het klikken meteen een andere kant op kijken, want het is toch vastgelegd. Op bijzondere momenten meer bezig zijn met je camera dan met wat er gebeurt.

Het kan ook anders. Gedachtenfoto's noem ik ze. Een moment intens op je in laten werken, en niet alleen het beeld, maar ook de geur en de geluiden. Vaak gaat dat vanzelf, maar je kunt het ook heel bewust doen. Zo herinner ik me een moment in de brugklas, bij meneer Timmerman, die geschiedenis gaf. Ik was 12 of 13 en zie nog de klas, het lokaal en het moet in de zomer geweest zijn, want mijn blote benen plakten aan de stoel en door het open raam kwam de geur van gemaaid gras. Ik weet niet waarom, maar ik besloot dit moment voor altijd in mijn geheugen te prenten. Misschien omdat ik voor het eerst besefte dat dingen voorbij gaan. 

De donkere ogen van mijn dochter, nog een baby, die in het holst van de doodstille nacht naar mij staart. En zij, acht jaar later, al badmintonnend met haar vader, op een van de eerste zonnige dagen, terwijl ik met mijn benen op tafel een mooi boek lees. 
Allemaal plaatjes uit mijn interne fotoalbum. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten