Het geluid van een boom

Mijn hele academietijd heb ik gezegd: de dag nadat ik mijn diploma heb ben ik weg uit Kampen. Suf vond ik het er. Ik wilde naar een stad waar alles gebeurde: Amsterdam, Arnhem, op zijn minst. Wij gaven af op die kunstenaars die waren blijven hangen en die je aantrof in ‘t Kroegje. We ontwikkelden zelfs een theorie: als je langer dan zeven jaar in Kampen woonde, veranderde er iets in je dna-structuur waardoor je wel kon verhuizen, maar altijd weer zou terugkeren naar Kampen.

Een paar weken voor de diplomauitreiking werd ik verliefd. Op iemand die hier was ‘blijven hangen’ en in Kampen woonde en werkte.

Nu zijn we bijna drie keer zeven jaar, een bruiloft en een dochter verder (en veel bezoekjes aan 't Kroegje) en ik woon nog steeds in Kampen.

En guess what? Ik wil hier nooit meer weg. De dna-verandering is een feit.

Kampen is een bijzondere stad. De historie dampt uit de stenen, het centrum ligt pal langs de IJssel (tussen twee winkels zie je opeens het water stromen) en het is zo klein dat het de voordelen van een dorp heeft (gemoedelijk, alles per fiets bereikbaar, binnen 5 minuten in het weiland) en de voordelen van een stad (een bioscoop, een bibliotheek, een Hema). Ik voel me hier thuis. 

Het is wel ongelooflijk zonde dat de kunstacademie, theaterschool en school voor journalistiek weg zijn. 

Maar Kampen is nog steeds bijzonder omdat er een grote groep creatievelingen is 'blijven hangen’. Ik heb ze nooit geteld, maar ik denk dat er minstens dertig professionele kunstenaars/ontwerpers/illustratoren/theatermensen actief zijn, waarschijnlijk veel meer. En dat in een relatief klein stadje. Er is een groot muzisch centrum en een musicalopleiding.  Ook is er opvallend veel muzikaal talent in Kampen.

Helemaal niet suf dus.

  

Afgelopen weekeind was hier Weg van Kunst. Een route door de stad waar je op zo’n 20 adressen kunst kon bekijken, niet in musea of galeries, maar op de plek waar kunst thuishoort: bij mensen thuis. Bewoners van de stad stellen hun huis open waar kunstenaars hun werk exposeren. In 2009 heb ik er zelf ook aan meegedaan.

Geweldig vond ik het. Het was mooi weer, en behoorlijk druk. Heel veel gezien.

Verreweg het mooiste en indrukwekkendste vond ik het geluid van een boom. Gerben en Esther Kokmeijer bonden een hooggevoelige microfoon op een boom en lieten de bezoekers luisteren. Je hoorde niet alleen het waaien van de takken en het contactgeluid (vogeltje op de takken) maar ook wat er in de boom klonk: het geluid van de sapstroom. Omdat het waaien overheerste, hoorde je alleen als je goed luisterde een regelmatig, ploppend geluid. Een beetje als een hartslag.

Ik vond het ontroerend. Het was alsof de boom eindelijk, eindelijk zijn geluid kon laten horen, na al die jaren.

Foto Nieke Jansen

foto Radboud Hafkamp

De bewoonster van het huis vertelde dat het niet zomaar een boom was: het was een zaailing van een boom aan de Keizersgracht in Amsterdam, die haar vader uit de dakgoot geplukt had.

Toen we naar huis gingen was ik er nog vol van. En dat op 10 minuten fietsen van ons huis.