zondag 9 december 2012

Mijn tenen in het zonnetje


Een tijdje geleden was ik wat druk in ‘t hoofd. Ik laadde een paar mindfulnessoefeningen neer, zette die op mijn iPod en nam de tijd voor een bodyscan.

De vriendelijke stem vroeg me om aan mijn "middelteen" en mijn "ringvingerteen" te denken. Dat deed ik en met een schok realiseerde ik me dat ik nog nooit in mijn hele leven aan deze tenen heb gedacht. Geen enkele gedachte, liefdevol of hoe dan ook, heb ik ooit persoonlijk aan deze tenen besteed. Natuurlijk wel aan mijn voet als geheel en ook wel aan al mijn tenen tegelijk, maar nooit stuk voor stuk, teen voor teen.
Mijn kleine teentje wel, want die stoot ik regelmatig. En aan mijn grote en die daarnaast ook. De andere twee hebben nooit bewust mijn aandacht gehad.



Op een rare manier ontroerde het me. Mijn tenen, die er altijd voor me zijn geweest, en ik die dat al die jaren totaal vanzelfsprekend vond. En ze waren niet boos, keken niet in wrok naar me om, maar aanvaarden rustig hun lot. Helemaal mindful zoals ik wilde zijn.

En zo was er meer. Mijn alvleesklier. Ik weet niet eens waar dat ding zit. Of mijn galblaas. Ik weet dat ik die heb, maar verder?

Heb jij ooit heel bewust aan je amygdala gedacht?

Een groot respect voor mijn lijf, dat alles voor mij regelt zonder dat ik daar zelf iets voor moet doen.
Dat zou trouwens ook niks worden. Stel je voor dat ik elke dag handmatig mijn eten moest verteren. Of dat ik continue zelf mijn bloed moest rondpompen en zuiveren. Dat ik wekelijks mijn huidcellen moest vervangen, mijn haren moest bouwen, mijn snot moest reguleren en het overtollig vocht uit mijn eten moest duwen. Dat ik er persoonlijk voor moest zorgen dat alle voedingstoffen op de juiste plek terechtkwamen en dat ik zelf elk wondje zou moeten genezen.

Ik zou binnen de kortste keren een wrak zijn.

(Overigens zou ik geen moeite hebben om handmatig wat overtollig vet te moeten verwijderen.)

Niets van dat alles. Mijn lijf doet dat allemaal voor mij. (Behalve dat vet dan.) Zonder gezeur, zonder gedoe. Wat een zegen is het om gezond te zijn!

Daarom vandaag een hartelijk gemeend woordje van dank voor mijn lijf.  

4 opmerkingen:

  1. Ja, dat is iets om heel dankbaar voor te zijn. Niet elk lijf kan dat zo maar.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Mooi blogje! En ik sluit me aan bij Sanneke.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik moest even aan 'Fightclub' denken: I am Joe's amygdala. Vind je het trouwens niet raar dat we geen benamingen hebben voor die tenen? Grote teen, kleine teen, maar alles er tussenin, ik heb het uitgezocht, maar er zijn geen namen voor!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ja Sanneke, ik moest (ook) aan jou denken toen ik dit schreef. Dank je Tink! En Werner: ja, het is een vreemd iets, tenen zonder naam!

    BeantwoordenVerwijderen